Αν και συνηθέστερη συμβουλή, ειδικά στην περίπτωση που είσαι γυναίκα, είναι να μην «βρίζεις σαν λιμενεργάτης», παρόλα αυτά οι συνθήκες ορισμένες φορές δεν ευνοούν για να το αποφύγεις. Αν συμβεί πάντως η κριτική που ακολουθεί είναι τόσο σκληρή που εύχεσαι να είχες δαγκώσει την γλώσσα σου από το να αθυροστομήσεις.
Παρά τη σκληρή κριτική βέβαια πολλοί είναι οι επιστήμονες που ισχυρίζονται πως είναι καλύτερα να εκτοξεύσουμε τις λεκτικές μας βόμβες από να τις κρατήσουμε για τον εαυτό μας.
Σύμφωνα με την πρώτη έρευνα, που παρουσιάστηκε σε συνέδριο του British Psychological Society με επικεφαλής τον Δρ Richard Stephens, καθηγητή του Πανεπιστημίου Keele και δικαιώνει τους αθυρόστομους ανά τον κόσμο το βρίσιμο είναι μια δημιουργική γλώσσα που μας ανακουφίζει από το στρες. «Χρησιμοποιούμε περισσότερες λέξεις-ταμπού όταν είμαστε αγχωμένοι ή θυμωμένοι. Αυτές οι λέξεις φαίνεται πως είναι ένας μηχανισμός που μας επιτρέπει να αντιμετωπίσουμε στρεσογόνες καταστάσεις». Σαν τη βίδα στο καπάκι της χύτρας ένα πράγμα, που την εμποδίζει να εκραγεί από την πίεση και να μετατρέψει την κουζίνα σε Χιροσίμα.
Η άλλη έρευνα είναι εκείνη που ουσιαστικά μας λέει πως σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει. Μια άλλη σχετική έρευνα του British Psychological Society δείχνει ότι λίγο βρίσιμο μπορεί να μας βοηθήσει να αντέξουμε καλύτερα τον πόνο. Τουλάχιστον αυτό έδειξαν τα ευρήματα των συμμετεχόντων που βρέθηκαν με τα χέρια μέσα σε πολύ παγωμένο νερό και όσοι έβριζαν, άντεξαν να παραμείνουν στον σιβηρικό κουβά για περισσότερη ώρα από εκείνους που έπρεπε να δαγκώνουν τη γλώσσα τους. Οπότε, ναι, είναι παυσίπονο να βρίζουμε όταν χτυπάμε κατά λάθος το μικρό μας δαχτυλάκι στα έπιπλα. Στο μεταξύ, όσο πιο «κακιά» η λέξη, τόσο μεγαλύτερη φαίνεται να είναι η ανακούφιση! Έτσι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι να μην τα κρατάμε μέσα μας, διότι πονάμε τόσο ψυχολογικά όσο και βιολογικά. Με τις ευλογίες της επιστήμης λοιπόν…
