Εντελώς διαφορετική είναι η θλίψη, που προκαλεί η οικονομική συγκυρία, από την κατάθλιψη.
Εντελώς διαφορετική είναι η θλίψη, που προκαλεί η οικονομική συγκυρία, από την κατάθλιψη. Σύμφωνα με τον καθηγητή Ψυχιατρικής, Γιώργο Χριστοδούλου, θλίψη είναι μια φυσιολογική και αναμενόμενη απάντηση σε ένα ψυχοτραυματικό γεγονός. Θα ήταν, δηλαδή, περίεργο να μη στενοχωρηθεί κανείς με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, μιας στενής φιλίας ή ακόμη και υλικών αγαθών.
Παθολογική θα ήταν η έλλειψη συναισθηματικής ανταπόκρισης και όχι η αναμενόμενη συναισθηματική απάντηση της θλίψης. Αυτό έχει σημασία στην παρούσα εθνική συγκυρία, στην οποία κάνουμε λόγο για «εθνική κατάθλιψη». Μπορεί να συμβαίνει αυτό σε αρκετούς από εμάς, όχι όμως σε όλους τους Ελληνες στο σύνολό τους. Αυτό που μας συμβαίνει είναι θλίψη. Ανησυχούμε για το μέλλον μας, το μέλλον της πατρίδας μας, το μέλλον των παιδιών μας. Απογοητευόμαστε από ορισμένες συμπεριφορές των προσώπων που εμπιστευτήκαμε την τύχη της πατρίδας μας. Θλιβόμαστε για την απαξίωση της χώρας μας διεθνώς. Είναι μια αναμενόμενη αντίδραση. Παραγωγική, διότι μέσα από την κρίση μπορούμε να ξαναδούμε μερικές συμπεριφορές μας, οι οποίες δεν βοήθησαν καθόλου στο «ευ έχειν» το ατομικό αλλά και το ευρύτερο.
Συμπερασματικά, θα πρέπει να διαχωρίζουμε μια «δυσλειτουργική» κατάσταση (κατάθλιψη) από μια «προσαρμοστική» κατάσταση. Η πρώτη είναι νόσος, η δεύτερη είναι μια φυσιολογική κατάσταση που κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί, όπως είπαμε, να είναι και παραγωγική.
