Το να περνά ένας εργαζόμενος το διάλειμμά του μαζί με τους συναδέλφους του, ίσως δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να χαλαρώσει.
Σύμφωνα με ερευνητές από το τμήμα Μάνατζμεντ στη σχολή Rotman του πανεπιστημίου του Τορόντο, το να δουλεύει κανείς και στο διάλειμμά του –ειδικά αν αυτό είναι κάτι που επιλέγει ο ίδιος ο εργαζόμενος και δεν τού ασκείται πίεση για να το κάνει- δεν είναι και τόσο κακό, όσο θα περίμενε κανείς.
«Βρήκαμε ότι ένα κρίσιμο στοιχείο ήταν το να έχει κανείς την ελευθερία να επιλέξει να το κάνει ή όχι» ανέφερε ο αναπληρωτής καθηγητής και ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης, John Trougakos, ο οποίος τόνισε ακόμη ότι: «Η πτυχή της αυτονομίας βοηθά να αντισταθμίσουμε αυτό που πιστεύαμε παραδοσιακά ότι δεν είναι ένας καλός τρόπος για να περάσουμε την ώρα του διαλείμματός μας».
Ως μέρος της μελέτης τους, οι ερευνητές ζήτησαν από εργαζόμενους να αναφέρουν τι έκαναν κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού τους διαλείμματος για χρονικό διάστημα 10 ημερών, αναφέρει δημοσίευμα του LiveScience.
Στη συνέχεια ζήτησαν από τους συναδέλφους των συμμετεχόντων στην έρευνα να δηλώσουν στο τέλος της ημέρας πόσο κουρασμένοι τούς φαίνονταν ότι είναι οι δεύτεροι.
Οι ερευνητές βρήκαν ότι ενώ όταν δούλευε κανείς κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού του διαλείμματος, είχε ως αποτέλεσμα να μοιάζει πιο κουρασμένος, το αποτέλεσμα αυτό ήταν λιγότερο εμφανές όταν εργάζονταν παραπάνω μετά από δική τους επιλογή.
Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η κοινωνικοποίηση οδηγούσε επίσης σε υψηλότερα επίπεδα αισθήματος κούρασης, κάτι που οι ερευνητές συνέδεσαν με το αν οι εργαζόμενοι είχαν την ελευθερία ή όχι να κοινωνικοποιηθούν και με ποιους.
Οι χαλαρωτικές δραστηριότητες κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος, τις οποίες επέλεγαν οι εργαζόμενοι ελεύθερα ανάλογα με τα γούστα τους, οδήγησαν στην ελάχιστη ποσότητα κούρασης που αναφέρθηκε στο τέλος μιας εργασιακής ημέρας.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Trougakos, ενώ πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι το να κοινωνικοποιείται κανείς στο διάλειμμά του είναι ένας καλός τρόπος για τους εργαζόμενους να χαλαρώνουν, αυτό ίσως δεν ισχύει στην πραγματικότητα, ειδικά αν οι άνθρωποι που συναναστρέφονται είναι οι ίδιοι οι συνάδελφοί τους ή αν το αφεντικό κάνει βόλτες εκεί γύρω.
Αυτό εξηγείται κατά ένα μέρος από το γεγονός ότι, σε αυτές τις περιπτώσεις, οι συζητήσεις περιστρέφονται σχεδόν πάντα γύρω από ζητήματα της δουλειάς και οι εργαζόμενοι είναι σε επιφυλακή να προσέχουν τι θα πουν.
«Συναναστρέφονται με ανθρώπους με τους οποίους ενδεχομένως να μην μπορούν να νιώσουν άνετα και να είναι ο εαυτός τους» είπε ο καθηγητής.
Ανεξάρτητα, ωστόσο, από το πώς το καταφέρνει κανείς, οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι εταιρείες που δεν παρέχουν τους χώρους και την ευκαιρία στους εργαζομένους τους να χαλαρώσουν και να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους κατά τη διάρκεια του ωραρίου τους, ρισκάρουν να μειωθεί η παραγωγικότητα και η αποτελεσματικότητα των εργαζομένων τους, καθώς οδηγούνται σε επαγγελματική εξουθένωση.
Στην έρευνα συμμετείχαν ακόμη η διδακτορική φοιτήτρια του πανεπιστημίου του Τορόντο, Bonnie Cheng, και οι καθηγητές Ivona Hideg από το πανεπιστήμιο Wilfrid Laurier του Οντάριο και Daniel Beal από το πανεπιστήμιο Τέξας-Σαν Αντόνιο.
Η μελέτη τους πρόκειται να δημοσιευτεί στο έντυπο Academy of Management Journal.
