Ζήσης Ψάλλας
Προκειμένου να αποφευχθεί η γήρανση στους ιστούς, στα κύτταρα και τα μόριά μας, πρέπει να είμαστε σε θέση να επιβραδύνουμε ή να αποτρέψουμε αυτά τα χαρακτηριστικά της γήρανσης. Οι ερευνητές εξετάζουν εάν υπάρχουν ήδη φάρμακα που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη γήρανση. Δύο από αυτά είναι η ραπαμυκίνη και η μετφορμίμη.
Η ραπαμυκίνη αρχικά αναπτύχθηκε ως ανοσοκατασταλτικό. Αλλά όταν λαμβάνεται σε χαμηλές δόσεις, έχει διαπιστωθεί ότι επεκτείνει τη διάρκεια ζωής των ποντικών κατά περίπου 15%.
Το δεύτερο πολλά υποσχόμενο φάρμακο είναι η μετφορμίνη. Αρχικά πήρε άδεια για τη θεραπεία του διαβήτη τύπου 2 αλλά οι ερευνητές παρατήρησαν μετά από δεκαετίες χρήσης ότι οι ασθενείς που τη λάμβαναν είχαν χαμηλότερα ποσοστά θανάτου και ασθένειας από εκείνους που δεν τη λάμβαναν -ανεξάρτητα από το εάν είχαν διαβήτη ή όχι.
Δεδομένα από μια σειρά μελετών που πραγματοποιήθηκαν σε κύτταρα, ζώα και ανθρώπους δείχνουν ότι η μετφορμίνη λειτουργεί καταστέλλοντας τη φλεγμονή που προκαλείται από τα γηρασμένα κύτταρα.
Μια άλλη κατηγορία φαρμάκων που αναπτύσσονται επί του παρόντος είναι τα γεροντολυτικά και τα γεροντοτροποιητικά. Έχουν ως στόχο να σκοτώσουν ή να τροποποιήσουν τη συμπεριφορά των γηρασμένων κυττάρων. Αυτό θα αποτρέψει τη συσσώρευση των γηρασμένων κυττάρων στο σώμα και μπορεί να επιβραδύνει τη φυσική παρακμή που σχετίζεται με την ηλικία.
Τα γεροντολυτικά φάρμακα έχουν ήδη δείξει υποσχέσεις για τη θεραπεία της διαβητικής νεφρικής νόσου και της ιδιοπαθούς πνευμονικής ίνωσης. Και οι δύο ασθένειες σχετίζονται με την ηλικία και η αιτία τους, εν μέρει, είναι τα γηρασμένα κύτταρα.
Πολλά ανθρώπινα κύτταρα εισέρχονται σε γήρανση όταν χάνουν τα τελομερή τους -τα προστατευτικά καλύμματα στα άκρα των χρωμοσωμάτων. Δύο ενώσεις έχουν δείξει μέχρι τώρα υπόσχεση στην ενεργοποίηση της τελομεράσης, του ενζύμου επιδιόρθωσης των τελομερών. Αυτό αποτρέπει τη δημιουργία των γεροντικών κυττάρων από το να εμφανιστούν αρχικά.
Πολλές θεραπείες έχουν μέχρι στιγμής αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματικές σε ζώα με πολύ διαφορετικές εξελικτικές ιστορίες από τον άνθρωπο. Οι περισσότερες από τις ενώσεις που προσδιορίζονται επιμηκύνουν μόνο τη διάρκεια ζωής σε ένα φύλο, αλλά όχι στο άλλο. Η καλύτερη κατανόηση αυτών των εξελικτικών πιέσεων μπορεί να δώσει στοιχεία για την ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών θεραπειών. Αλλά δεν θα υπάρχει βεβαιότητα έως ότου οι θεραπείες δοκιμαστούν με κλινικές μελέτες.
