Ζήσης Ψάλλας
«Η υψηλή αρτηριακή πίεση και ο διαβήτης είναι δύο σημαντικοί παράγοντες κινδύνου για εγκεφαλικό που μπορούν να αντιμετωπιστούν με φαρμακευτική αγωγή, μειώνοντας τον κίνδυνο ενός ατόμου», δήλωσε ο συγγραφέας μιας σχετικής μελέτης George Howard, του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Μπέρμιγχαμ. «Τα ευρήματα δείχνουν ότι η συσχέτισή τους με τον κίνδυνο εγκεφαλικού μπορεί να είναι σημαντικά μικρότερη σε μεγαλύτερες ηλικίες, ωστόσο άλλοι παράγοντες κινδύνου δεν αλλάζουν με την ηλικία. Αυτές οι διαφορές στους παράγοντες κινδύνου υποδηλώνουν ότι ο προσδιορισμός του εάν ένα άτομο διατρέχει υψηλό κίνδυνο για εγκεφαλικό μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το ηλικία».
Στη μελέτη συμμετείχαν 28.235 άτομα που δεν είχαν ποτέ εγκεφαλικό. Από αυτή την ομάδα, το 41% ήταν μαύροι και το 59% ήταν λευκοί. Οι συμμετέχοντες παρακολουθήθηκαν κατά μέσο όρο για 11 χρόνια.
Στην αρχή της μελέτης, οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο και υποβλήθηκαν σε φυσικές εξετάσεις για αξιολόγηση των παραγόντων κινδύνου. Οι παράγοντες κινδύνου περιελάμβαναν υψηλή αρτηριακή πίεση, διαβήτη, κάπνισμα, κολπική μαρμαρυγή, καρδιακές παθήσεις και υπερτροφία της αριστερής κοιλίας που είναι η πάχυνση της αριστερής κοιλίας της καρδιάς. Λόγω του γνωστού υψηλότερου κινδύνου εγκεφαλικού στους μαύρους, η φυλή θεωρήθηκε επίσης μέρος των εκτιμώμενων παραγόντων κινδύνου.
Οι ερευνητές παρακολούθησαν τους συμμετέχοντες κάθε έξι μήνες, επιβεβαιώνοντας τα εγκεφαλικά με την εξέταση των ιατρικών αρχείων. Κατά τη διάρκεια της μελέτης, υπήρξαν 1.405 εγκεφαλικά επεισόδια.
Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε τρεις ηλικιακές ομάδες, οι οποίες στη συνέχεια συγκρίθηκαν. Τα ηλικιακά εύρη. Η νεότερη ομάδα περιελάμβανε συμμετέχοντες ηλικίας 45-69 ετών, η μεσαία ομάδα άτομα από τα τέλη 70-74 ετών και η μεγαλύτερη ομάδα περιλάμβανε άτομα 74 ετών και άνω.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα άτομα με διαβήτη στη νεότερη ηλικιακή ομάδα είχαν περίπου διπλάσιες πιθανότητες να πάθουν εγκεφαλικό σε σχέση με άτομα παρόμοιας ηλικίας που δεν είχαν διαβήτη, ενώ τα άτομα με διαβήτη στη μεγαλύτερη ηλικιακή ομάδα είχαν περίπου 30% υψηλότερο κίνδυνο να εμφανίσουν εγκεφαλικό σε σχέση με άτομα παρόμοιας μεγαλύτερης ηλικίας που δεν είχαν διαβήτη.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι τα άτομα με υψηλή αρτηριακή πίεση στη νεότερη ηλικιακή ομάδα είχαν 80% υψηλότερο κίνδυνο εγκεφαλικού σε σύγκριση με άτομα χωρίς υψηλή αρτηριακή πίεση, ενώ ο υψηλότερος κίνδυνος μειώθηκε στο 50% στην μεγαλύτερη ηλικία.
Όταν οι ερευνητές εξέτασαν τη φυλή ως παράγοντα κινδύνου, βρήκαν υψηλότερο κίνδυνο εγκεφαλικού για τους μαύρους συμμετέχοντες στη νεότερη ηλικιακή ομάδα σε σύγκριση με τους λευκούς συμμετέχοντες σε αυτήν την ομάδα. Η διαφορά φυλής μειώθηκε στη μεγαλύτερη ηλικιακή ομάδα. Για παράγοντες κινδύνου εγκεφαλικού, όπως το κάπνισμα, η κολπική μαρμαρυγή και η υπερτροφία της αριστερής κοιλίας, οι ερευνητές δεν βρήκαν αλλαγή στον κίνδυνο που σχετίζεται με την ηλικία.
«Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τα αποτελέσματά μας δεν υποδηλώνουν ότι η θεραπεία της υψηλής αρτηριακής πίεσης και του διαβήτη καθίσταται ασήμαντη σε μεγαλύτερη ηλικία», είπε ο Howard. «Τέτοιες θεραπείες εξακολουθούν να είναι πολύ σημαντικές για την υγεία ενός ατόμου. Αλλά μπορεί επίσης να είναι συνετό για τους γιατρούς να επικεντρωθούν στη διαχείριση παραγόντων κινδύνου όπως η κολπική μαρμαρυγή, το κάπνισμα και η υπερτροφία της αριστερής κοιλίας καθώς μεγαλώνουν οι άνθρωποι».
Ο Howard σημείωσε επίσης ότι ακόμη και όταν ο αντίκτυπος των παραγόντων κινδύνου μειώνεται με την ηλικία, ο συνολικός αριθμός των ατόμων με εγκεφαλικά σε μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί να είναι ακόμα μεγαλύτερος, καθώς ο συνολικός κίνδυνος εγκεφαλικού αυξάνεται με την ηλικία. Για παράδειγμα, στη νεότερη ηλικιακή ομάδα για υψηλή αρτηριακή πίεση, οι ερευνητές εκτιμούν ότι περίπου το 2,0% των ατόμων με φυσιολογική αρτηριακή πίεση υπέστη εγκεφαλικό, σε σύγκριση με το 3,6% των ατόμων με υψηλή αρτηριακή πίεση. Στην μεγαλύτερη ηλικιακά ομάδα, περίπου το 6,2% των ατόμων με φυσιολογική αρτηριακή πίεση υπέστη εγκεφαλικό, σε σύγκριση με το 9,3% των ατόμων με υψηλή αρτηριακή πίεση.
Ένας περιορισμός της έρευνας ήταν ότι οι παράγοντες κινδύνου των συμμετεχόντων αξιολογήθηκαν μόνο μία φορά στην αρχή της μελέτης και είναι πιθανό να είχαν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου.
