Φανταστείτε μια κατάσταση στην οποία οι περισσότεροι άνθρωποι με συνήθη νόσο δεν διαγιγνώσκονται και όπου χάνονται ευκαιρίες για να εντοπιστεί το πρόβλημα και να προσφερθεί καλή φροντίδα.
Ποια είναι η κατάσταση; Ο θάνατος.
Κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι 92.000 άνθρωποι στη Βρετανία χρειάζονται παρηγορητική φροντίδα αλλά δεν τη λαμβάνουν.
Ως γενικός ιατρός έχει δει προβληματισμένους συγγενείς μετά το θάνατο ενός ασθενή στο νοσοκομείο.
Συχνά δεν έχουν την ευκαιρία να δουν τον συγγενή τους πριν πεθάνει και δεν έχουν επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης παρά τις επανειλημμένες εισαγωγές με επιδεινούμενες συνθήκες.
Πολλοί τέτοιοι ασθενείς ποτέ δεν χαρακτηρίζονται επίσημα ότι βρίσκονται σε κίνδυνο θανάτου και δεν αξιολογούνται για παρηγορητική φροντίδα.
Ένας συγγενής είπε κάτι που δεν το έχει ξεχάσει. ‘Μακάρι να μου είχαν πει οι γιατροί ότι η μητέρα μου πέθαινε.’
Ως αποτέλεσμα, πολλοί άνθρωποι ακόμα πεθαίνουν σε κατάσταση στρες, με μη ελεγχόμενα συμπτώματα ή έχουν άχρηστες παρεμβάσεις όταν δεν οδηγούν αυτές σε καμία διαφορά.
Όλοι, περιλαμβανομένων των γιατρών πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να μιλάμε για τον θάνατο, πιστεύει ο Καθηγητής.
Μια νέα έρευνα του ComRes για το Dying Matters Coalition, επιβεβαιώνει ότι υπάρχει διάχυτη διστακτικότητα να μιλάμε για τη θνησιμότητα και τον θάνατο.
Για αυτό ο Καθηγητής θέλει να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να μιλούν πιο ανοιχτά για το θάνατο και το πένθος και να κάνουν σχέδια για τη φροντίδα προς το τέλος της ζωής.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν σχέδιο για τις επιλογές και επιθυμίες τους σε περίπτωση σοβαρής νόσου, υπογραμμίζει.
Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι υπάρχει άφθονος χρόνος όταν εμφανίζεται η νόσος, αλλά συχνά δεν είναι έτσι και μπορεί να είναι αργά.
Οι γιατροί εκπαιδεύονται να θεραπεύουν, αλλά καθώς οι άνθρωποι ζουν με μακροχρόνιες παθήσεις, το ιατρικό επάγγελμα χρειάζεται να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει με τους ασθενείς που πεθαίνουν.
Χρειάζεται να φέρουν το θάνατο πίσω στο σπίτι των ανθρώπων που πλησιάζουν στο τέλος, παρά στο νοσοκομείο ή σε ιδρύματα, δήλωσε.
Καθώς αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων εμφανίζει και ζει με άνοια είναι σημαντικό οι γιατροί να μιλούν για το είδος της παρηγορητικής φροντίδας που θα επιλέξουν οι άνθρωποι όσο είναι υγιείς.
Υπάρχει ανάγκη για τεράστια αλλαγή στην κουλτούρα, ξεκινώντας από το ιατρικό επάγγελμα.
Έχοντας μάθει πολλά από τον Καναδό ειδικό στην επικοινωνία, Καθηγητή Stephen Workman, προτρέπει τους γιατρούς να κάνουν 3 πράγματα.
Πρώτα να είναι συγκαταβατικοί αλλά ευθείς όταν μιλούν για τον θάνατο.
Οι γιατροί που ενημερώνουν συγγενείς σχετικά με ασθενή για τον οποίο υπάρχει ανησυχία, δεν θα πρέπει μόνο να λένε ‘ο σύζυγός σας είναι σοβαρά άρρωστος’, αλλά θα πρέπει να προσθέτουν ‘είναι πιθανόν να πεθάνει ενδεχομένως’. Αυτή η δήλωση επιτρέπει να προετοιμαστούν όσοι εμπλέκονται.
Δεύτερον να είναι ειλικρινείς και να μην δίνουν ψεύτικες ελπίδες.
Να σκέφτεστε δυο φορές σχετικά με λανθασμένη επιλογή σε μεθόδους όπως η καρδιοαναπνευστική ανάνηψη όταν κάποιος πράγματι πεθαίνει και οι πιθανότητες ανάκαμψης είναι μηδαμινές.
Αντί να προσφέρουν υποστηρικτική φροντίδα να κρατούν τον ασθενή σε άνετη κατάσταση και να του επιτρέψουν να πεθάνει με φυσιολογικό, αξιοπρεπή τρόπο.
Τρίτον όταν οι γιατροί διαγιγνώσκουν σοβαρή νόσο θα πρέπει να ρωτούν τον ασθενή αν επιθυμεί να μιλήσει για το τι μπορεί να περιμένει και τι πιθανόν θα συμβεί.
Οι περισσότεροι πεθαίνουν από αδυναμία σε μεγάλη ηλικία και είναι γνωστό σε υπηρεσίες υγείας και κοινωνικές υπηρεσίες.
Αυτό δίνει ευκαιρίες για συνομιλία σχετικά με επιθυμίες του τέλους της ζωής και σχεδιασμό για την προχωρημένη φροντίδα.
Φιλοδοξία του Καθηγητή είναι να μειώσει τον φόβο του θανάτου και να αυξήσει τη γνώση της παρηγορητικής φροντίδας.
Είναι σημαντικό, ο καθένας που φτάνει στο τέλος της ζωής του να εντοπίζεται αρκετά έγκαιρα και να υποστηρίζεται για να φτιάξει ένα καλό σχέδιο προχωρημένης φροντίδας.
Γνωρίζει ότι είναι δύσκολο να αντιμετωπίζονται θέματα όπως αυτό στους εντατικούς ρυθμούς των χειρουργείων και των διαδρόμων.
Ωστόσο οι γιατροί πρέπει να επιταχύνουν τη δράση, σημειώνει.
Όλοι, ιδιαίτερα οι γιατροί μπορούν να παίξουν ρόλο στη διαβεβαίωση ότι ο καθένας θα μπορεί να έχει έναν καλό θάνατο, κατέληξε.
Πηγή: iatronet.gr
