Στο νέο της βιβλίο «Just Three Words», η 54χρονη πρωταθλήτρια Τριάθλου και διαιτολόγος, Karen Newman γράφει για το πώς ξεπέρασε τον καρκίνο αλλά και για το πώς νίκησε τη βουλιμία ενώ βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του ανταγωνισμού στο άθλημά της.
Η Αμερικανίδα, από το South Burlington στο Βερμόντ των ΗΠΑ, μίλησε στον δημοσιογράφο Michael Kaplan της New York Post για το πώς ο καρκίνος αποδείχθηκε σωτήριος…
«Ο καρκίνος ήταν μια απίστευτη ευλογία για μένα. Μου έσωσε τη ζωή. Μπορεί να ακούγεται τρελό, αλλά είναι η αλήθεια. Η αρρώστια με δίδαξε ότι οι μεγαλύτερες δοκιμές, μπορεί να είναι και οι μεγαλύτερες ευκαιρίες που θα μας οδηγήσουν στην ωρίμανση και στην αναζήτηση ενός σκοπού. Όταν ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι βρίσκομαι στο τρίτο στάδιο καρκίνου του μαστού, τον Μάρτιο του 2008,-ήμουν τότε 46 ετών-, μου είπαν ότι είχα μόλις 10% ή και λιγότερο, πιθανότητες να επιβιώσω. Έπρεπε να ξεκινήσω άμεσα τις χημειοθεραπείες, όπως και έκανα. Ήθελα να ζήσω. Αλλά είχα ένα μυστικό που δεν αποκάλυψα σε κανέναν. Ζούσα με ένα μεγάλο ψέμα: καθώς ταξίδευα στις ΗΠΑ, μιλώντας σε ευρύ κοινό για την καλή διατροφή, πάλευα με τη βουλιμία-ότι έτρωγα το έκανα εμετό, 8 στις 10 φορές την ημέρα, στο σημείο όπου ξερνούσα μέχρι και αίμα.
Η διατροφική διαταραχή ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους στο Πανεπιστήμιο όταν κάποιος μου αποκάλυψε το μυστικό του να μπορείς να τρως ότι θέλεις: απλά κάνε εμετό. Έτρωγα παγωτά, βάφλες, κέικ, και μετά τα ξέρναγα… Αργότερα, άρχισα να ακούω μια φωνή στο κεφάλι μου που μου έλεγε ότι είμαι ”άχρηστη”, ”χοντρή” και πως πως καλύτερα ήταν να πέθαινα. Η φωνή με διέταζε να κάνω εμετό και μόνο με αυτό τον τρόπο, μέσω της βουλιμίας, θα κατάφερνα να παραμείνω αδύνατη. Ήταν όμως και ένας τρόπος να αποφύγω τα όποια αισθήματα ανεπάρκειας.
Σταμάτησα να βγάζω ότι έτρωγα όταν έμεινα έγκυος – αισθάνθηκα υπεύθυνη για τη ζωή που είχα μέσα μου. Αλλά όταν γέννησα και τους τρεις μου γιους, ξανακύλησα –ακόμα και αν ήμουν διαιτολόγος και έτρεχα σε Τριάθλο. Τη νύχτα, όταν όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν, πήγαινα στην κουζίνα και γουρούνιαζα. Μετά τα έκανα εμετό-έγινα τόσο καλή που δε χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω τα δάχτυλά μου.
Υπήρχαν μέρες που τα παιδιά μου, χτυπούσαν την πόρτα του μπάνιου καθώς ξερνούσα και η φωνή μέσα μου μου έλεγε ”είσαι κακή μητέρα, είσαι παχιά. Είσαι άχρηστη”. Όταν διαγνώσθηκα με καρκίνο, ήμουν 47 κιλά και για να καταλάβετε πόσο άρρωστη ήμουν, ανυπομονούσα να κάνω χημειοθεραπείες. Πίστεψα ότι οι χημειοθεραπείες θα με βοηθούσαν να παραμείνω αδύνατη. Ταυτόχρονα όμως, ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω να είμαι βουλιμική, γιατί αν ήθελα να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, η βουλιμία έπρεπε να σταματήσει. Το να έκανα χημειοθεραπεία και παράλληλα να έβγαζα ότι έτρωγα, σίγουρα θα με σκότωνε. Πάλεψα με τη φωνή μέσα μου και ήθελα τόσο πολύ να ζήσω…
Ταυτόχρονα με τις θεραπείες συμμετείχα και στο Τρίαθλο γιατί ήθελα να αποδείξω στα παιδιά μου ότι ήμουν ακόμα δυνατή, ότι ήμουν κάποια που μπορούσε να φέρει εις πέρας όποιο αγώνα.
Έπειτα από επτά μήνες χημειοθεραπειών, έλαβα μέρος σε επτά αγώνες Τριάθλου. Αυτή η εμπειρία μου άλλαξε την προοπτική του τι σημαίνει να είσαι πρωταθλητής.
Κάθε Τετάρτη, πήγαινα από την προπόνηση στην πισίνα και από εκεί στη χημειοθεραπεία. Μετά από 36 ώρες, ένιωθα ναυτία και δεν είχα δυνάμεις να ξαναρχίσω προπόνηση ενώ δεν έπαψα να προσεύχομαι έτσι ώστε να βρω το λόγο που αρρώστησα.
Τότε, ξεκίνησα τις Κυριακές νέο γύρο προπόνησης – ποδήλατο, τρέξιμο, κολύμβηση-και μέχρι τις επόμενες χημειοθεραπείες, που ήταν κάθε δεύτερη εβδομάδα, ένιωθα υπέροχα. Μετά από καιρό όμως, η θεραπεία με κατέβαλε ψυχικά και ένιωθα απαίσια. Πριν τον καρκίνο, πίστευα ότι οι αγώνες ήταν μόνο για τη νίκη, τίποτα λιγότερο. Αλλά μετά το πρώτο μου Τρίαλθο, αφού νίκησα τον καρκίνο, έμαθα να σκέφτομαι διαφορετικά.
Το 2013, είχα νικήσει τον καρκίνο, ήμουν περίπου 53 κιλά όπου και παραμένω σε αυτά μέχρι και σήμερα. Η βουλιμία ανήκει πια στο παρελθόν. Οι φωνές με επισκέπτονται αραιά και πού αλλά δεν τις ακούω. Το ξέρω ότι δε λένε την αλήθεια…
