Ζήσης Ψάλλας
Νέα μελέτη βρήκε ότι το να είναι κάποιος σωματικά ενεργός μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο διαβήτη τύπου 2, ακόμη και όταν έχει υψηλό γενετικό κίνδυνο. Ο διαβήτης είναι μια παγκόσμια ανησυχία για τη δημόσια υγεία. Το 2021, υπήρχαν 537 εκατομμύρια ενήλικες που ζούσαν με διαβήτη παγκοσμίως.
Η μελέτη του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ διαπίστωσε ότι τα υψηλότερα επίπεδα συνολικής σωματικής δραστηριότητας, ειδικά μέτριας έως έντονης, είχαν ισχυρή σχέση με τον χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2. Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν στο British Journal of Sports Medicine.
Οι ερευνητές λένε ότι η μελέτη δείχνει ότι τα υψηλότερα επίπεδα σωματικής δραστηριότητας θα πρέπει να προωθηθούν ως κύρια στρατηγική για την πρόληψη του διαβήτη τύπου 2.
Στη μελέτη συμμετείχαν 59.325 ενήλικες από τη Biobank του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίοι φορούσαν επιταχυνσιόμετρα (ιχνηλάτες δραστηριότητας που φορούσαν στον καρπό τους) στην αρχή της μελέτης και στη συνέχεια παρακολουθήθηκαν για έως και επτά χρόνια.
Η UK Biobank είναι μια μεγάλης κλίμακας βιοϊατρική βάση δεδομένων και ερευνητικός πόρος που περιέχει ανώνυμα στοιχεία γενετικής, τρόπου ζωής και υγείας από μισό εκατομμύριο συμμετέχοντες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Περιλαμβάνει γενετικούς δείκτες που σχετίζονται με υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2. Τα άτομα με υψηλό δείκτη γενετικού κινδύνου είχαν 2,4 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2 σε σύγκριση με εκείνους με χαμηλό δείκτη γενετικού κινδύνου.
Η μελέτη έδειξε ότι πάνω από μία ώρα μέτριας έως έντονης σωματικής δραστηριότητας την ημέρα συσχετίστηκε με 74% χαμηλότερο κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη τύπου 2 σε σύγκριση με συμμετέχοντες που έκαναν λιγότερο από 5 λεπτά φυσικής δραστηριότητας. Αυτό συνέβη ακόμη και όταν ελήφθησαν υπόψη άλλοι παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του γενετικού κινδύνου.
Ένα άλλο εύρημα ήταν ότι οι συμμετέχοντες με υψηλό γενετικό κίνδυνο που ήταν στην πιο σωματικά δραστήρια κατηγορία, είχαν στην πραγματικότητα χαμηλότερο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2 σε σύγκριση με εκείνους με χαμηλό γενετικό κίνδυνο αλλά ήταν στην λιγότερο ενεργή κατηγορία.
Η ανώτερη συγγραφέας, αναπληρώτρια καθηγήτρια Melody Ding, είπε ότι παρόλο που ο ρόλος της γενετικής και της σωματικής δραστηριότητας στην εμφάνιση του διαβήτη τύπου 2 είναι καλά τεκμηριωμένος, μέχρι τώρα τα περισσότερα δεδομένα αναφέρονταν ξεχωριστκά και υπήρχαν λίγα στοιχεία για το αν ο γενετικός κίνδυνος θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με τη σωματική δραστηριότητα.
