Η περίσσεια ζάχαρης εμποδίζει τα κύτταρα που ανανεώνουν την επένδυση του παχέος εντέρου σε ένα μοντέλο ποντικού φλεγμονώδους νόσου του εντέρου (ΙΦΝΕ ), σύμφωνα με μια μελέτη από επιστήμονες του Πανεπιστημίου Πίτσμπουργκ.
Τα ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο Cellular and Molecular Gastroenterology and Hepatology, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο να καταλάβουμε γιατί ο περιορισμός των ζαχαρούχων τροφών μπορεί να διευκολύνει τα συμπτώματα σε ασθενείς με ΙΦΝΕ.
«Ο επιπολασμός της ΙΦΝΕ αυξάνεται σε όλο τον κόσμο και ταχύτερα σε πολιτισμούς με βιομηχανοποιημένο, αστικό τρόπο ζωής, που συνήθως έχουν δίαιτες πλούσιες σε ζάχαρη», δήλωσε ο ανώτερος συγγραφέας Timothy Hand, αναπληρωτής καθηγητής παιδιατρικής και ανοσολογίας.
Οι ερευνητές ξεκίνησαν ταΐζοντας ποντίκια είτε με τυπική είτε με μια διατροφή υψηλής περιεκτικότητας σε ζάχαρη. Στη συνέχεια, μιμήθηκαν τα συμπτώματα της ΙΦΝΕ, δίνοντας τα ζώα μια χημική ουσία που ονομάζεται DSS και η οποία προκαλεί βλάβη στο παχύ έντερο. Σοκαριστικό, όλα τα ποντίκια που έκαναν δίαιτα με υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη πέθαναν μέσα σε εννέα ημέρες. Αντίθετα, όλα τα ζώα που ακολουθούσαν την τυπική δίαιτα επέζησαν μέχρι το τέλος του πειράματος των 14 ημερών.
Για να μάθουν τι έκανε τη ζάχαρη τόσο θανατηφόρα σε ποντίκια με συμπτώματα ΙΦΝΕ, η ομάδα εξέτασε το κόλον των ζώων. Γνωστό και ως παχύ έντερο, το κόλον είναι επενδεδυμένο με ένα στρώμα επιθηλιακών κυττάρων που είναι διατεταγμένα σε προεξοχές που μοιάζουν με δάχτυλα που ονομάζονται κρύπτες. Σε ένα υγιές κόλον, αυτά τα κύτταρα αναπληρώνονται συνεχώς με διαίρεση βλαστοκυττάρων στο κάτω μέρος κάθε κρύπτης.
Όταν τα ποντίκια που έκαναν διατροφή υψηλής περιεκτικότητας σε ζάχαρη έλαβαν DSS, αυτό το κύκλωμα κατέρρευσε.
Στη συνέχεια, η ερευνητική ομάδα εξέτασε πώς η ζάχαρη επηρέασε τα εντεροειδή ποντικών και ανθρώπων, μικροσκοπικά έντερα σε μέγεθος σπόρων παπαρούνας που μπορούν να καλλιεργηθούν σε εργαστηριακό πιάτο. Καθώς αυξάνονταν οι συγκεντρώσεις γλυκόζης, σακχαρόζης ή φρουκτόζης, αναπτύχθηκαν λιγότερα εντεροειδή και αυξάνονταν πιο αργά, απόδειξη ότι τα σάκχαρα εξασθενούσαν την κυτταρική διαίρεση.
«Διαπιστώσαμε ότι τα βλαστοκύτταρα διαιρούνταν πολύ πιο αργά παρουσία της ζάχαρης, πιθανότατα πολύ αργά για να επιδιορθώσουν τη βλάβη στο παχύ έντερο», είπε ο Hand.
