Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Μισούρι, με επικεφαλής την επίκουρη καθηγήτρια του Τμήματος Διαιτολογίας- Διατροφής Σάρα Γκέιμπλ, μελέτησαν περίπου 6.250 παιδιά από το νηπιαγωγείο έως σχεδόν το τέλος του δημοτικού, σε συνεργασία με τους δασκάλους και τους γονείς. Τα παιδιά μετρούνταν τακτικά για το βάρος τους και παράλληλα υποβάλλονταν σε διάφορα τεστ επιδόσεων.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που ήταν υπέρβαρα από το νηπιαγωγείο και σε όλο το δημοτικό, τα πήγαιναν χειρότερα στα μαθηματικά ήδη από την αρχή του δημοτικού, σε σχέση με τα παιδιά που ποτέ δεν είχαν παραπανίσια κιλά. Η χειρότερη επίδοση των υπέρβαρων παιδιών στα μαθηματικά συνεχίστηκε σε όλο το δημοτικό και δεν ήταν περιοδική.
Όμως, τα αγόρια που έγιναν υπέρβαρα αργότερα, στην τρίτη ή στην τετάρτη δημοτικού, δεν εμφάνισαν ανάλογο πρόβλημα με τα μαθηματικά. Τα κορίτσια που έγιναν υπέρβαρα με καθυστέρηση, εμφάνισαν περιστασιακό μόνο πρόβλημα στα μαθηματικά.
Οι ερευνητές ερμήνευσαν το φαινόμενο, αναφέρει το ΑΜΠΕ, κυρίως με βάση την επίδραση της σωματικής εμφάνισης στις διαπροσωπικές σχέσεις των παιδιών και, κατά συνέπεια, στην ψυχολογία τους. Τα συνεχώς υπέρβαρα παιδιά, τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια, νιώθουν γενικά πιο λυπημένα, πιο μοναχικά και πιο αγχωμένα, πράγμα που έχει αρνητική επίπτωση στα μαθηματικά.
«Η μελέτη μάς δείχνει ότι η παιδική παχυσαρκία, ειδικά όταν επιμένει σε όλο το δημοτικό, μπορεί να κάνει κακό στην κοινωνική υπόσταση και τη συναισθηματική ευεξία των παιδιών, καθώς και στις σχολικές επιδόσεις τους», δήλωσε η Γκέιμπλ.
Βέβαια, όπως διευκρίνισε, η έρευνα δεν αποδεικνύει ότι υπάρχει μία άμεση σχέση αιτίου και αποτελέσματος ανάμεσα στο παραπανίσιο βάρος και στις επιδόσεις στα μαθήματα (ιδίως στα μαθηματικά), όμως αυτά τα δύο σχετίζονται.
«Τα υπέρβαρα παιδιά δεν είναι κατ’ ανάγκη λιγότερα έξυπνα, απλώς αποδίδουν λιγότερο. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά που δεν έχουν καλές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους, δεν τα καταφέρνουν εξίσου καλά στο σχολείο», δήλωσε η ερευνήτρια, η οποία εκτίμησε ότι στο βαθμό που η παχυσαρκία επιμένει, κάθε χρόνο το κοινωνικό-ψυχολογικό πρόβλημα μπορεί να συσσωρεύεται σε ένα παιδί.
Το συμπέρασμα, κατά την Γκέιμπλ, είναι ότι «οι γονείς πρέπει να προστατεύσουν όσο μπορούν τα παιδιά τους από την παχυσαρκία και να επιβάλουν ένα υγιεινό τρόπο ζωής. Από τη στιγμή που ένα παιδί γίνεται υπέρβαρο, είναι πραγματικά δύσκολο να αλλάξει». Αυτή η στάση ζωής, για να είναι όμως αποτελεσματική, όπως είπε, πρέπει να περιλαμβάνει όλη την οικογένεια και όχι μόνο το παιδί. Από την άλλη, πρόσθεσε, είναι σημαντικό να εξηγηθεί στο παιδί ότι το βάρος του δεν είναι αυτό που τον προσδιορίζει ως άνθρωπο.
