Ζήσης Ψάλλας
Η απορρόφηση της ινσουλίνης στο σώμα ελέγχεται από το πώς τα μόρια της ινσουλίνης συγκεντρώνονται κατά ομάδες. Ενώ ένα μεμονωμένο μόριο παρέχει ταχεία δράση στο σώμα, οι ομάδες έξι μορίων -γνωστά ως εξαμερή- είναι μακράς δράσης. Για δεκαετίες, θεωρείται ότι η ινσουλίνη συναρμολογείται με μια ορισμένη κατανομή μοριακών συστάδων είτε ενός, είτε δύο, είτε έξι μορίων. Τα φαρμακευτικά προϊόντα έχουν σχεδιαστεί με βάση αυτή την υπόθεση.
Αλλά με τη βοήθεια μιας εξαιρετικά προηγμένης μικροσκοπίας μορίων, ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Aarhus, έγιναν οι πρώτοι που έδειξαν ότι αυτό το σημαντικό σημείο ήταν λάθος εδώ και χρόνια.
«Είναι πλέον προφανές σε εμάς ότι έχουμε κάνει τα πράγματα στραβά κατά 200%. Υπάρχουν μόνο τα μισά μεμονωμένα μόρια στην ινσουλίνη σε σύγκριση με αυτό που νομίζαμε. Αντίθετα, υπάρχουν πολύ περισσότερα σμήνη έξι μορίων από ό,τι υποθέταμε. Εάν αυτές είναι βασικές γνώσεις έρευνας που ισχύουν για ανθρώπινο σώμα, σημαίνει πως όταν πιστεύουμε ότι χορηγούμε μια συγκεκριμένη δόση, μπορεί να είναι μόνο η μισή δόση με την ταχεία δράση στον οργανισμό από αυτή που περιμέναμε», είπε ο καθηγητής Νίκος Χατζάκης. του Τμήματος Χημείας, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
Με άλλα λόγια, μεγάλο μέρος της ινσουλίνης που οι διαβητικοί βάζουν αυτή τη στιγμή στο σώμα τους μπορεί να μην απορροφάται όπως αναμένεται. Ενώ οι ερευνητές τονίζουν ότι αυτό δεν είναι εντελώς επικίνδυνο για τους ασθενείς, δείχνει ότι υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες για την ανάπτυξη πιο ακριβών φαρμάκων. Η μελέτη μόλις δημοσιεύτηκε στο Communications Biology.
«Αυτό δεν σημαίνει ότι τα τρέχοντα φάρμακα ινσουλίνης είναι κακά ή ότι οι ασθενείς έχουν λάβει λανθασμένα φάρμακα. Τώρα όμως έχουμε μια βασική κατανόηση του πώς συμπεριφέρεται η ινσουλίνη και πόση ποσότητα θα μπορούσε να είναι διαθέσιμη στον οργανισμό ως φάρμακο ταχείας δράσης. Τώρα έχουμε τη σωστή μέθοδο για να μας παρέχει ακριβή στοιχεία. Ελπίζουμε ότι η βιομηχανία θα χρησιμοποιήσει αυτό ή ένα παρόμοιο εργαλείο, τόσο για να ελέγξει τα τρέχοντα σκευάσματα ινσουλίνης όσο και για να αναπτύξει νέα», πρόσθεσε ο Νίκος Χατζάκης.
Τα αποτελέσματα της έρευνας επιτεύχθηκαν μέσω ενός μείγματος χημείας, μηχανικής εκμάθησης, προσομοιώσεων και προηγμένης μικροσκοπίας. Η γνώση της ακριβούς κατανομής των διαφορετικών ομάδων σε μια δεδομένη ποσότητα ινσουλίνης είναι θεμελιώδης όταν αναπτύσσονται φάρμακα που πρέπει να έχουν είτε βραχείας είτε μακράς δράσης αποτελέσματα στον οργανισμό:
