Ζήσης Ψάλλας
Ενώ πολλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι οι άνθρωποι συνήθως χάνουν δύναμη και κινητικότητα καθώς γερνούν, λίγοι συνειδητοποιούν ότι αυτό δεν είναι αναπόφευκτο και μπορεί σε μεγάλο βαθμό να αποφευχθεί με τη διατροφή και την κατάλληλη άσκηση.
Ο γηριάτρος ερευνητής Dr. Jesse Zanker από το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης λέει ότι αυτή η απώλεια δύναμης και κινητικότητας που σχετίζεται με την ηλικία είναι γνωστή ως σαρκοπενία. Από την ηλικία περίπου των 30 ετών, οι μύες αρχίζουν να χάνουν τον νεανικό τους όγκο. «Σε μεγαλύτερη ηλικία αυτό μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ικανότητα ενός ατόμου να παραμένει ανεξάρτητο και να συμμετέχει σε ουσιαστικές δραστηριότητες. Με στοχευμένη δράση, ωστόσο, η απώλεια μυών και τα αρνητικά αποτελέσματά της μπορούν να καθυστερήσουν, να προληφθούν και ακόμη και να αντιστραφούν».
Οι ειδικοί συμφώνησαν ότι η βασική προσέγγιση για τη σαρκοπενία είναι απλή -άσκηση και διατροφή.«Αλλά όχι οποιαδήποτε άσκηση. Ενώ το περπάτημα είναι η πιο κοινή μορφή άσκησης και είναι καλό για τη σωματική, συναισθηματική και κοινωνική μας υγεία, το περπάτημα από μόνο του δεν μειώνει τον κίνδυνο πτώσεων ή την σαρκοπενία. Το κλειδί για τη θεραπεία της σαρκοπενίας είναι γνωστή ως προοδευτική προπόνηση με αντιστάσεις, η οποία περιλαμβάνει μια σταδιακή, επαναλαμβανόμενη και στοχευμένη αύξηση της αντίστασης με την πάροδο του χρόνου».
Μια υγιεινή διατροφή περιλαμβάνει επαρκή πρόσληψη πρωτεϊνών και θερμίδων, τα δομικά στοιχεία και τα καύσιμα για τη βελτιστοποίηση των αποτελεσμάτων της άσκησης με αντιστάσεις. Με την υποστήριξη ενός γιατρού και συναφών επαγγελματιών υγείας (όπως φυσιολόγοι άσκησης, φυσιοθεραπευτές και διαιτολόγοι), μπορούν να αναπτυχθούν προγράμματα άσκησης και διατροφής με δημόσια χρηματοδότηση που να ταιριάζουν με τις προτιμήσεις των καταναλωτών.
Ο Zanker αναφέρει ότι στη μελέτη τους, ασθενείς και φροντιστές μοιράστηκαν διάφορες απόψεις με ειδικούς σε θέματα σχετικά με την προτιμώμενη διάρκεια μιας άσκησης. Για παράδειγμα, οι επιπτώσεις της σαρκοπενίας στην ψυχική υγεία αναφέρθηκε ότι προκαλούν μεγαλύτερη ανησυχία από τη μειωμένη ικανότητα εκτέλεσης οικιακών εργασιών. Αυτό οδήγησε τους ειδικούς να αναλογιστούν γιατί η σαρκοπενία παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστη στη δημόσια σφαίρα. Η απάντηση είναι ότι μέχρι τώρα οι ειδικοί δεν αναζητούσαν τη συμβολή των ανθρώπων που ζουν με σαρκοπενία.
