Ζήσης Ψάλλας
Κατά τη διάρκεια 15 ετών που μια ομάδα επιστημόνων διερευνά την άσκηση και τις επιπτώσεις της στην όρεξη, ένα συγκεκριμένο ερώτημα που συχνά εγείρεται: "γιατί το κολύμπι με κάνει να πεινάω;"
Μέχρι πρόσφατα, αυτή η ερώτηση δεν είχε τεσταριστεί σε μια αυστηρά σχεδιασμένη πειραματική μελέτη. Έτσι οι ερευνητές συνέκριναν τα αποτελέσματα της κολύμβησης έναντι της ποδηλασίας και της καθιστικής ζωής.
Η μελέτη περιέλαβε 32 υγιείς ενήλικες κάτω των 40 ετών (17 άνδρες και 15 γυναίκες) που ήταν σε θέση να κολυμπήσουν και να κάνουν ποδήλατο σε ψυχαγωγικό -όχι επαγγελματικό- επίπεδο. Κανένας από τους συμμετέχοντες δεν ήταν παχύσαρκος. Οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν τρεις δοκιμές (κολύμπι, ποδηλασία ή ανάπαυση) με τυχαία σειρά, με διαφορά τουλάχιστον τέσσερις ημέρες.
Τους δόθηκε ένα πρωινό (σάντουιτς, μαρμελάδα φράουλας, κρουασάν και χυμός πορτοκαλιού) που έφαγαν στο σπίτι τους μεταξύ 8:45 π.μ. και 9:00 π.μ. Αφότου έφτασαν στο εργαστήριο, μετρήθηκε η όρεξή τους χρησιμοποιώντας μια κλίμακα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι ασκήσεις άρχισαν 90 λεπτά μετά το πρωινό.
Οι συνεδρίες κολύμβησης και ποδηλασίας χωρίστηκαν σε έξι διαστήματα, το καθένα 8 λεπτών με 2 λεπτά ανάπαυσης μεταξύ τους. Τριάντα λεπτά μετά την άσκηση -και την ισοδύναμη ώρα στην περίπτωση της ανάπαυσης- οι συμμετέχοντες έφαγαν όσα ζυμαρικά ήθελαν έως ότου να νιώσουν άνετα, γεμάτοι και ικανοποιημένοι.
Διαπιστώθηκε ότι οι συμμετέχοντες έτρωγαν περισσότερο κατά τη διάρκεια της δοκιμής κολύμβησης, το οποίο κατά μέσο όρο ήταν 142 θερμίδες περισσότερο από ό, τι στη δοκιμή ελέγχου (καθόλου άσκηση).
Οι συμμετέχοντες ένιωσαν πιο πεινασμένοι μετά τη δοκιμή κολύμβησης και ότι μπορούσαν να φάνε περισσότερα στο επόμενο γεύμα. Και παρόλο που έτρωγαν επίσης περισσότερο μετά το ποδήλατο (94 θερμίδες κατά μέσο όρο) σε σύγκριση με τη δοκιμή ελέγχου, αυτή η διαφορά ήταν μικρή για να είναι στατιστικά σημαντική.
Ο λόγος για αυτό το φαινόμενο της κολύμβησης, ότι που διεγείρει την όρεξη δεν είναι κατανοητός. Ένας πιθανός λόγος μπορεί να σχετίζεται με τη σχέση μεταξύ θερμοκρασίας (απώλειας θερμότητας σώματος) και πρόσληψης τροφής. Σε ψυχρότερες θερμοκρασίες, η πρόσληψη τροφής μπορεί να αυξηθεί ως μηχανισμός παραγωγής θερμότητας.
