Η μελέτη διεξήχθη από ερευνητές της Σχολής Δημοσίας Υγείας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ και εξέτασε τις γυναίκες που συμμετείχαν σε δύο φάσεις.
Η πρώτη φάση διήρκησε από το 1976 έως το 2008 και συμπεριέλαβε περισσότερες από 120.000 νοσηλεύτριες ηλικίας 30-55 ετών, ενώ η δεύτερη άρχισε το 1980 και ολοκληρώθηκε το 2009 και σε αυτήν συμμετείχαν άλλες 115.000 νοσηλεύτριες, ηλικίας 25-42 ετών τότε.
Οι ερευνητές αξιολόγησαν την έκθεση των γυναικών στην υπεριώδη ακτινοβολία Β (UVB) του ηλίου, σε συνάρτηση με το γεωγραφικό μήκος, το υψόμετρο και το επίπεδο των νεφών ανά περιοχή των ΗΠΑ όπου κατοικούσαν, ενώ υπολόγισαν και την πιθανή έκθεσή τους κατά τη γέννησή τους και στην ηλικία των 15 ετών.
Μέχρι το 2009, συνολικά 1.314 εθελόντριες είχαν εκδηλώσει ρευματοειδή αρθρίτιδα.
Μεταξύ των νοσηλευτριών οι οποίες συμμετείχαν στην πρώτη φάση της μελέτης, η υψηλότερη έκθεση στην UVB συσχετίσθηκε με μειωμένες πιθανότητες εκδηλώσεως ρευματοειδούς αρθρίτιδας.
Για την ακρίβεια, όσες είχαν εκτεθεί περισσότερο στον ήλιο είχαν κατά 21% λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν ρευματοειδή αρθρίτιδα, σε σύγκριση με όσες είχαν εκτεθεί λιγότερο.
Ωστόσο, στις νοσηλεύτριες της δεύτερης φάσης ήταν λιγότερες οι γυναίκες που εκδήλωσαν ρευματοειδή αρθρίτιδα σε σύγκριση με εκείνες της πρώτης φάσης.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι αυτό οφείλεται αφ’ ενός στο ότι ήταν νεότερες από εκείνες της πρώτης, αφ’ ετέρου στο ότι τη δεκαετία του ’90 άρχισαν οι ενημερωτικές εκστρατείες για τους κινδύνους του ήλιου και την σημασία της χρήσης αντηλιακού.
