Όταν τα μικρά παιδιά συγκεντρώνονται με ένταση σε κάποια περίπλοκη διαδικασία, έχουν την τάση να βγάζουν τη γλώσσα τους- κίνηση που κάνουν και μερικοί ενήλικοι, παρότι σε πολύ μικρότερο βαθμό.
Νέα έρευνα που δημοσιεύεται στο τεύχος Αυγούστου του περιοδικού «Cognition» επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα γιατί συμβαίνει αυτό επισημαίνοντας πως η συμπεριφορά αυτή υποστηρίζει τη θεωρία πως η γλώσσα που μιλάμε εξελίχθηκε από χειρονομίες και γκριμάτσες.
Ομάδα ερευνητών από τη Βρετανία και τη Σουηδία παρατήρησαν και κατέγραψαν 14 παιδιά από τη Σουηδία, όλα 4χρονα, την ώρα που εκτελούσαν περίπλοκες διαδικασίες που απαιτούσαν συγκέντρωση: η μία διαδικασία απαιτούσε λεπτή κινητικότητα, όπως να παίζουν με ένα κλειδί και μια κλειδαριά, η δεύτερη απαιτούσε επικοινωνία, όπως να επικοινωνούν με έναν ενήλικο παίζοντας με τα χέρια, η τρίτη αφορούσε την κατανόηση μιας ιστορίας και η τελευταία την ικανότητα των παιδιών να ανακαλούν λεπτομέρειες από μια μικρή ιστορία που άκουγαν.
Κατά τη διάρκεια κάθε μίας από αυτές τις δοκιμασίες, τα παιδιά έβγαζαν κατά διαστήματα έξω τη γλώσσα τους, κυρίως στις φάσεις που απαιτείτο περισσότερη σκέψη. Αυτό το εύρημα είναι σύμφωνο με άλλες έρευνες που διαπίστωναν πως τα παιδιά έχουν την τάση να βγάζουν τη γλώσσα τους όταν σκέφτονται μέχρι την ηλικία των 6.
Ωστόσο τα παιδιά έβγαζαν τη γλώσσα τους περισσότερο κατά τη δεύτερη διαδικασία, όταν τα παιδιά «έπαιζαν»« το εξής παιχνίδι: ένας ενήλικος χτυπούσε με το χέρι του το τραπέζι και κάθε φορά που το έκανε αυτό έπρεπε κι εκείνα να το χτυπήσουν με την παλάμη τους. Αυτό αποτέλεσε έκπληξη για τους ερευνητές που περιμέναν να το καταγράψουν περισσότερο στη δοκιμασία λεπτής κινητικότητας.
Όπως όμως εξηγεί ένας από τους συντάκτες της δημοσίευσης, το αποτέλεσμα αυτό έχει νόημα στο πλαίσιο της εξελικτικής ιστορίας της γλώσσας. «Το παιχνίδι στο τραπέζι περιλαμβάνει γρήγορα ανταπόκριση, κίνηση με τα χέρια και δομικούς κανόνες- στοιχεία θεμελιώδη για ένα σύστημα επικοινωνίας και βασικά στοιχεία της γλώσσας…
