Αυτό το συνηθισμένο φαινόμενο μπορεί να φαντάζει απλοϊκό, και όμως παρέμενε ανεξήγητο μέχρι πρόσφατα.
Την εξήγηση στο «μυστήριο» φαίνεται να δίνει μια νέα θεωρία που ανέπτυξαν ερευνητές, με επικεφαλής τον εξελικτικό βιολόγο Τομ Σμούλντερς και όπως πιστεύουν, ανάγεται στο εξελικτικό παρελθόν των ανθρώπων.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η δημιουργία των αυλακώσεων μας βοηθά να πιάνουμε καλύτερα τα βρεγμένα αντικείμενα ή να περπατάμε με γυμνά πόδια μέσα στο νερό. Πρόσφατα αποδείχτηκε ότι το νευρικό σύστημα ελέγχει τη σταδιακή δημιουργία αυτών των ρυτίδων, κάτι που όπως εξυπηρετεί ένα πανάρχαιο εξελικτικό σκοπό: να πιάνουμε καλύτερα μια υγρή επιφάνεια.
Σύμφωνα με τη νέα θεωρία, το χαρακτηριστικό επικράτησε σταδιακά μέσω της διαδικασίας της φυσικής επιλογής, επειδή προσέδιδε αυξημένες δυνατότητες προσαρμογής και επιβίωσης των προγόνων μας στο περιβάλλον τους.
Προκειμένου να αποδείξουν τη θεωρία τους, οι ερευνητές πραγματοποίησαν πειράματα με 20 εθελοντές οι οποίοι κλήθηκαν να σηκώσουν κομμάτια μαρμάρου και άλλα βαριά αντικείμενα, τόσο με στεγνά χέρια, όσο και με χέρια μουλιασμένα στο νερό επί 30 λεπτά. Όπως αποδείχτηκε, και οι 20 εθελοντές σήκωσαν κατά μέσο όρο 12% πιο γρήγορα τα διάφορα βάρη με τα ρυτιδιασμένα από το μούλιασμα χέρια τους.
«Αποδείξαμε ότι τα ρυτιδιασμένα δάχτυλα γραπώνουν καλύτερα σε υγρές συνθήκες», δήλωσε ο Σμούλντερς, με τον ίδιο τρόπο που ένα πέλμα ειδικού ελαστικού για τη βροχή «πιάνει» καλύτερα στο δρόμο από ένα συμβατικό ελαστικό. Ο ίδιος πιστεύει ότι το χαρακτηριστικό αυτό ήταν χρήσιμο στους προϊστορικούς ανθρώπους προκειμένου να συλλέγουν τροφή από τη βρεγμένη βλάστηση ή μέσα από τα ποταμάκια, καθώς επίσης να βαδίζουν ξυπόλυτοι ταχύτερα και ασφαλέστερα μέσα στη βροχή.
Παραμένει βέβαια το ερώτημα γιατί οι άνθρωποι να μην έχουν μόνιμα ρυτιδιασμένο δέρμα στα άκρα τους. Κατά τον βρετανό βιολόγο, μια πιθανή εξήγηση είναι ότι κάτι τέτοιο θα μείωνε την ευαισθησία της αφής σε στεγνές συνθήκες.
