Ολο και περισσότεροι ασθενείς αναζητούν λύσεις σε νέες θεραπείες, όπως η οστεοπαθητική
Ολο και περισσότεροι ασθενείς αναζητούν λύσεις σε νέες θεραπείες, όπως η οστεοπαθητική. Πρόκειται για μία από τις πλέον αναγνωρισμένες συμπληρωματικές ή εναλλακτικές θεραπείες της συμβατικής Ιατρικής, επισημαίνει ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Οστεοπαθητικής, Βαγγέλης Σκοτινιώτης. Η οστεοπαθητική -αναφέρει- είναι μια σύγχρονη επιστήμη, η οποία έχει ως αντικείμενο τη μελέτη των δυναμικών επιρροών και τη θεραπεία παρεκκλίσεων στο σώμα, εφαρμόζοντας τις αρχές της κινησιολογίας και εμβιομηχανικής σε συνδυασμό με τις δικές της αρχές.
Εφαρμόζει αποκλειστικά κινησιοθεραπευτικές μεθόδους, με την ευρεία έννοια του όρου.
Δεν κάνει χρήση μηχανημάτων στη θεραπεία, ενώ οι τεχνικές και οι χειρισμοί που χρησιμοποιεί έχουν θέσει τα θεμέλια για την ανάπτυξη της διά χειρός θεραπείας (manual therapy) σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ανθησε στις ΗΠΑ
Αν και η λέξη οστεοπαθητική είναι ελληνική, η επιστήμη αυτή έχει τις ρίζες της στις ΗΠΑ του 1870.
Ενας ιατρός, ο Andrew Taylor Still, θεωρούσε τις μεθόδους της Ιατρικής της εποχής του ακατάλληλες και σε πολλές περιπτώσεις επικίνδυνες για την υγεία του ασθενούς.
Υποστήριζε ότι η σωστή λειτουργία του σώματος εξαρτάται από την επαρκή τροφοδοσία αίματος σε όλα τα μέρη του και ότι όταν αυτή υπονομεύεται, προκαλούνται αλυσιδωτές αντιδράσεις που σταδιακά καταλήγουν στην εμφάνιση παθολογικών καταστάσεων.
Εδωσε έμφαση στην ομαλή λειτουργία και τη δομική ακεραιότητα του μυοσκελετικού συστήματος και ιδιαίτερα της σπονδυλικής στήλης, αναγνωρίζοντας την τελευταία ως το πιο σημαντικό μέρος του συνόλου. Διατύπωσε τις θεωρίες του σε βιβλία, ονομάζοντας τη νέα αυτή επιστήμη οστεοπαθητική.
Καθώς οι επιστήμες της Υγείας εξειδικεύονταν ολοένα και περισσότερο και οι εξελίξεις στην ιατρική οδηγούσαν στη σταδιακή βελτίωση της φαρμακολογίας και την καθιέρωση νέων κλάδων, η οστεοπαθητική εστίασε τη δράση της στο μυοσκελετικό σύστημα, ενσωματώνοντας τις καινούργιες αυτές γνώσεις.
Από τη φύση της, η οστεοπαθητική δεν μπορεί να ασχοληθεί άμεσα με θέματα μετεγχειρητικής αποθεραπείας ή αποκατάστασης σοβαρών ατυχημάτων ή νευρολογικών παθήσεων. Επικεντρώνεται στις διαταράξεις της μηχανικής ισορροπίας του μυοσκελετικού συστήματος, αναγνωρίζοντας ωστόσο τις τυχόν επιδράσεις παλαιών τραυμάτων ή άλλων παραγόντων (νευρολογικές παθήσεις, ψυχολογική κατάσταση, διαρρύθμιση χώρου εργασίας) πάνω στο σώμα.
Αποσκοπεί στην επαναφορά του σωστού κινητικού προτύπου, δίνοντας έμφαση στην ασφάλεια του ασθενούς. Δεν αντιτίθεται στη χρήση χημικών φαρμάκων, όπως είναι τα αντιφλεγμονώδη, αλλά συχνά περιορίζει την ανάγκη λήψης αυτών.
