Η απώλεια της γεύσης και της όσφρησης μπορεί να μην είναι κάτι το ανησυχητικό. Ούτε τύφλωση είναι, ούτε κώφωση, που είναι (ασύγκριτα) χειρότερα.
Η ανοσμία, όπως την αποκαλούν, έχει μια δυσανάλογα δυσάρεστη επίδραση στον άνθρωπο. Εκείνοι που υποφέρουν από ανοσμία, μην απολαμβάνοντας πια το φαγητό και το ποτό, πολύ συχνά πέφτουν σε κατάθλιψη. Με την ανοσμία να προσβάλλει έναν στους είκοσι ανθρώπους, δηλαδή πολύ περισσότερους από όσους χάνουν την όρασή τους, η πάθηση αυτή είναι υπεύθυνη για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπινης δυστυχίας.
Ένας από τους λόγους που η ανοσμία είναι τόσο βλαπτική είναι η έλλειψη επαρκούς επίγνωσης της πάθησης. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οι γιατροί να συμπεραίνουν ότι δεν υπάρχει καμία λύση στο πρόβλημα αυτό και να στέλνουν τους ασθενείς στα σπίτια τους να συνεχίσουν να υποφέρουν επ’ αόριστον. Η έρευνα σχετικά με την ανοσμία είναι χαμηλά στις πανεπιστημιακές λίστες προτεραιοτήτων και η χρηματοδότηση για εύρεση θεραπείας είναι σπανιότατη.
Δεδομένου όμως του μεγάλου οικονομικού και ανθρώπινου κόστους της κατάθλιψης, μια θεραπεία της ανοσμίας θα εξοικονομούσε χρήματα για πολλούς τομείς σε μακροχρόνιο επίπεδο. Προς ώρας, πολλές περιπτώσεις θεραπεύονται με φτηνά φάρμακα, τα οποία όμως δεν επαρκούν.
Η απώλεια της όσφρησης δεν πρόκειται να προκαλέσει την ίδια συμπάθεια με την καταπολέμηση του καρκίνου του μαστού ή άλλους σοβαρούς στόχους, κι αυτό φυσικά είναι λογικό. Ωστόσο, μια εκστρατεία ενημέρωσης που να στοχεύει σε γιατρούς και ασθενείς θα είχε θετικά αποτελέσματα.
