Σύμφωνα με την έρευνα η χημειοθεραπεία είναι δυνατό να έχει αρκετές φορές το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα, καθώς μπορεί να κάνει τελικά τους όγκους των ασθενών περισσότερο και όχι λιγότερο ανθεκτικούς κατά την αντικαρκινική θεραπεία.
Οι ερευνητές αναφέρουν ότι η χημειοθεραπεία μπορεί να ωθήσει τα υγιή κύτταρα γύρω από την περιοχή του όγκου να παράγουν μια πρωτεΐνη, η οποία βοηθά τα καρκινικά κύτταρα να επιβιώσουν και να αυξηθούν.
Οι επιστήμονες θα αναζητήσουν τώρα έναν τρόπο να μπλοκάρουν αυτή την παρενέργεια, που έχει ως συνέπεια συχνά η χημειοθεραπεία όχι απλώς να μην είναι αποτελεσματική, αλλά και να ενισχύει τον καρκίνο. Περίπου το 90% των ασθενών με στερεούς και μεταστατικούς όγκους (μαστού, προστάτη, πνευμόνων, εντέρου κ.α.) αναπτύσσουν αντίσταση στη χημειοθεραπεία.
Η χημειοθεραπεία συνήθως γίνεται από τους ογκολόγους με δόσεις στον ασθενή, ώστε ο οργανισμός του να εξοικειωθεί κάπως με τις τοξικές παρενέργειες του φαρμάκου. Όμως αυτό δίνει χρόνο στους όγκους να ανακάμψουν και να αυξήσουν την αντίστασή τους, κάτι που παρατηρείται πολύ συχνά στους καρκινοπαθείς.
Οι ερευνητές μελέτησαν τα ινοβλαστικά κύτταρα που, υπό κανονικές συνθήκες, παίζουν ζωτικό ρόλο στην αποκατάσταση ενός τραύματος και στην παραγωγή κολλαγόνου που βοηθά στην αναδημιουργία των συνδετικών ιστών. Όμως, όπως διαπίστωσαν, οι βλάβες στο DNA που προκαλεί η χημειοθεραπεία σε αυτά τα υγιή κύτταρα, τα αναγκάζει να παράγουν έως 30 φορές περισσότερη ποσότητα μίας πρωτεΐνης (WNT16B) από ό,τι θα έπρεπε, ένα εύρημα που χαρακτηρίστηκε «τελείως απρόσμενο». Αυτή η πρωτεΐνη, με τη σειρά της, τροφοδοτεί την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων και τα βοηθάει να επεκταθούν στον υγιή ιστό που τα περιβάλλει, αυξάνοντας έτσι την αντίστασή τους στη χημειοθεραπεία.
Οι επιστήμονες γνώριζαν ήδη ότι η εν λόγω πρωτεΐνη εμπλέκεται στην ανάπτυξη των καρκινικών όγκων, τώρα όμως συνειδητοποίησαν ότι ενισχύει και την αντίσταση στη χημειοθεραπεία και πλέον ευελπιστούν ότι θα καταφέρουν να εξουδετερώσουν αυτούς τους μηχανισμούς ανατροφοδότησης και αντίστασης. Όπως είπε ο Νέλσον, θα μπορούσε να αναζητηθούν αντισώματα εναντίον αυτής της πρωτεΐνης ή, εναλλακτικά, ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται μικρότερες και λιγότερο τοξικές δόσεις κατά τη χημειοθεραπεία.
