Ζήσης Ψάλλας
Η κατανάλωση περισσότερων ψαριών, συμπεριλαμβανομένου του τόνου και των μη τηγανητών ψαριών, φαίνεται να σχετίζεται με μεγαλύτερο κίνδυνο μελανώματος, δείχνει μια μεγάλη μελέτη στις ΗΠΑ που δημοσιεύτηκε στο Cancer Causes & Control.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Brown των ΗΠΑ διαπίστωσαν ότι, σε σύγκριση με εκείνους των οποίων η μέση ημερήσια πρόσληψη ψαριών ήταν 3,2 γραμμάρια, ο κίνδυνος μελανώματος ήταν 22% υψηλότερος μεταξύ εκείνων των οποίων η μέση ημερήσια πρόσληψη ήταν 42,8 γραμμάρια. Οι τελευταίοι είχαν 28% αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν μη φυσιολογικά κύτταρα στο εξωτερικό στρώμα του δέρματος, γνωστό ως μελάνωμα σταδίου 0 ή μελάνωμα in situ. Μια μερίδα ψαριού είναι περίπου 140 γραμμάρια μαγειρεμένου ψαριού.
Για να εξετάσουν τη σχέση μεταξύ της πρόσληψης ψαριών και του κινδύνου μελανώματος, οι συγγραφείς ανέλυσαν δεδομένα που συλλέχθηκαν από 491.367 ενήλικες που συμμετείχαν στη μελέτη NIH-AARP Diet and Health Study μεταξύ 1995 και 1996. Οι συμμετέχοντες, οι οποίοι ήταν 62 ετών κατά μέσο όρο, ανέφεραν πόσο συχνά έτρωγαν τηγανητά ψάρια, μη τηγανητά ψάρια και τόνο κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους καθώς και το μέγεθος της μερίδας τους.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η υψηλότερη πρόσληψη μη τηγανητού ψαριού και τόνου συσχετίστηκε με αυξημένους κινδύνους κακοήθους μελανώματος και μελανώματος σταδίου 0.
Και έγραψαν: «Υποθέτουμε ότι τα ευρήματά μας θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποδοθούν σε μολυσματικές ουσίες στα ψάρια, όπως πολυχλωριωμένα διφαινύλια, διοξίνες, αρσενικό και υδράργυρο. Προηγούμενη έρευνα είχε βρει ότι η υψηλότερη πρόσληψη ψαριών σχετίζεται με υψηλότερα επίπεδα αυτών των ρύπων στο σώμα και έχει εντοπίσει συσχετίσεις μεταξύ αυτών των μολυσματικών ουσιών και υψηλότερου κινδύνου καρκίνου του δέρματος. Σημειώνουμε ότι η μελέτη μας δεν διερεύνησε τις συγκεντρώσεις αυτών των μολυσματικών ουσιών στο σώμα των συμμετεχόντων και επομένως απαιτείται περαιτέρω έρευνα για να επιβεβαιωθεί αυτή η σχέση».
Οι ερευνητές προειδοποιούν ότι η παρατηρητική φύση της μελέτης δεν επιτρέπει συμπεράσματα σχετικά με την αιτιώδη σχέση μεταξύ της πρόσληψης ψαριών και του κινδύνου μελανώματος. Επίσης, δεν έλαβαν υπόψη ορισμένους παράγοντες κινδύνου για μελάνωμα, όπως τον αριθμό των σπίλων, το χρώμα των μαλλιών, το ιστορικό σοβαρού ηλιακού εγκαύματος και τις συμπεριφορές που σχετίζονται με τον ήλιο στις αναλύσεις τους.
