Η ανάσα, το κλάμα και η μυρωδιά ενός μωρού, «ξύπνησαν» από κώμα τη νεαρή μητέρα του. Όλα ξεκίνησαν όταν η 28χρονη νοικοκυρά, Αμάντα ντα Σίλβα μητέρα άλλων δύο παιδιών, που πάσχει από επιληψία μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο στη διάρκεια μιας οξείας κρίσης ενώ βρισκόταν την 37η εβδομάδα κύησης.
Οι σπασμοί που συγκλόνιζαν τον κορμί της απειλούσαν την ζωή της ίδιας και του εμβρύου, καθώς μειώθηκαν τα επίπεδα οξυγόνου στον εγκέφαλο και τη μήτρα.
Οι γιατροί αναγκάστηκαν να υποβάλουν σε καισαρική αλλά, όσο ήταν ναρκωμένη παρουσιάστηκαν επιπλοκές και έκριναν οτι είναι προτιμότερο να μπει σε καταστολή για να σταθεροποιηθεί η κατάστασή της. Έτσι η γυναίκα έφερε στον κόσμο το παιδί της, χωρίς να το γνωρίζει.
Ύστερα απο 23 μέρες, η ίδια ήταν διασωληνωμένη και το μωρό της στην ομάδα νοσηλείας νεογνών μέχρι να βρεθεί στην αγκαλιά της μητέρας του.
.«Μια εβδομάδα μετά την μετακομιδή της στο μαιευτήριο αρχίσαμε να σταματούμε τη χορήγηση των φαρμάκων που την κρατούσαν σε καταστολή, αλλά εκείνη δεν ανταποκρίθηκε μολονότι οι εξετάσεις της ήταν καλές. Παρά την τεχνητή πρόκληση πόνου δεν αντέδρασε. Οι εξετάσεις κατέγραφαν εγκεφαλική δραστηριότητα, αλλά δεν ανταποκρινόταν σε κανένα ερέθισμα, ούτε καν στις φωνές συγγενών της. Δεν κουνούσε ούτε χέρια, ούτε πόδια», είπε ο μαιευτήρας Κάρλος Αλενκάρ.
Μια νοσοκόμα, τότε, στην εντατική είχε την ιδέα να βάλουν το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του με την ελπίδα να ξυπνήσει από το κώμα. Ζύγιζε μόλις δύο κιλά και το ανοσοποιητικό του σύστημα ήταν εξασθενημένο, ενώ αντιμετώπιζε αναπνευστικά προβλήματα λόγω των φαρμάκων που έπαιρνε η μητέρα στη διάρκεια της κύησης για την επιληψία.
Η νοσοκόμα, πήρε μάλιστα τα χέρια της 28χρονης και τα τύλιξε γύρω από το παιδί και προς έκπληξη όλων δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα της Αμάντα, οι σφυγμοί της επιταχύνθηκαν και ο οργανισμός της άρχισε να παράγει γάλα. Το θαύμα είχε γίνει…
«Η ανταπόκρισή της ήταν άμεση. Μετά από 23 μέρες σε κώμα η αντίδρασή της ήταν ανεξήγητη», είπε η νοσοκόμα. «Δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Όλα τα μέλη της ιατρικής ομάδας δάκρυσαν από χαρά και ανακούφιση». Η ίδια η Αμάντα ντα Σίλβα είπε :«Το πρώτο που θυμάμαι είναι να κρατώ στα χέρια μου τον Βίκτορ, να βλέπω το κεφαλάκι του και να μυρίζω την υπέροχη οσμή του. Ρώτησα τον πατέρα μου αν το παιδί είναι δικό μου. Έβαλα το χέρι μου στην κοιλιά μου και συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν πια έγκυος».
