Ψευδάργυρος: ο ψευδάργυρος αποτελεί συστατικό του μορίου της ινσουλίνης. Το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των ερευνητών για να διαπιστωθεί αν συσχετίζεται άμεσα η μείωση του με την εμφάνιση του Σακχαρώδη Διαβήτη. Δεν έχει αποδειχτεί ακόμη κάτι τέτοιο, όμως είναι σίγουρο ότι η έλλειψη του προκαλεί πολλά προβλήματα στη ολοκλήρωση των μεταβολικών διεργασιών. Κλινικά η έλλειψη του ψευδαργύρου προκαλεί διαταραχή στην αμυντική λειτουργία του οργανισμού, διότι διαταράσσει τη λειτουργία των Τ-λεμφοκυττάρων. Επίσης διαταράσσεται η διαδικασία επούλωσης των τραυμάτων και προκαλεί σεξουαλική δυσλειτουργία, υποτροπιάζουσες λοιμώξεις και δερματίτιδες.
Η έλλειψη του Ψευδαργύρου οφείλεται κυρίως στην απώλεια από τα ούρα, με την αύξηση της ηλικίας και την εμφάνιση του Σακχαρώδη Διαβήτη. Επίσης παρουσιάζεται στις ίδιες περιπτώσεις δυσαπορρόφηση του από τον εντερικό σωλήνα.
Χρώμιο: το Χρώμιο εμπλέκεται τόσο στην ρύθμιση του σακχάρου όσο και στο μεταβολισμό των λιπιδίων. Η έλλειψη του Χρωμίου προκαλεί διαταραχή στην ανοχή της γλυκόζης, απώλεια βάρους και νευροπάθειες. Η σύνδεση του μορίου της ινσουλίνης με τον υποδοχέα της στη κυτταρική μεμβράνη, γίνεται μέσω ενός τρισθενούς οργανικού συμπλέγματος, μέρος του οποίου είναι το χρώμιο.
Για κάποιο λόγο που δεν έχει διευκρινισθεί ακόμη τα επίπεδα του χρωμίου μειώνονται στον Σακχαρώδη Διαβήτη και την αύξηση της ηλικίας. Πιθανότητα να συσχετίζεται με την διαφοροποίηση των διατροφικών συνηθειών σε αυτές τις περιπτώσεις. Για την αποκατάσταση του ελλείμματος χρειάζονται 50-200 mg χρωμίου καθημερινά.
Χαλκός: ο χαλκός είναι σημαντικός για την διεκπεραίωση πολλών μεταβολικών αντιδράσεων. Στον Σακχαρώδη Διαβήτη και την αυξημένη ηλικία τα επίπεδα του χαλκού αυξάνονται, χωρίς να συσχετίζονται με την εμφάνιση και την εξέλιξη του. Ο χαλκός είναι πολύ σημαντικός για την σύνθεση του κολλαγόνου και της ελαστίνης και σε περίπτωση έλλειψης προτείνεται δόση 1,5-3 mg καθημερινά.
Ασβέστιο: το ασβέστιο είναι σημαντικό για τον μεταβολισμό του οστίτη ιστού και την ανάπτυξη του μυϊκού ιστού. Στον Σακχαρώδη διαβήτη και στην αυξημένη ηλικία η απορρόφηση του ασβεστίου μειώνεται από τον εντερικό σωλήνα. Η συνιστώμενη δόση είναι 500-1000 mg την ημέρα.
Σίδηρος: η σιδηροπενία είναι σπάνια σε αυτές τις περιπτώσεις εκτός αν υπάρχει και άλλη παθολογική κατάσταση όπως αιμορροΐδες, έλκος στομάχου ή ατροφική γαστρίτιδα.
Μαγνήσιο: η συμβολή του μαγνησίου στον μεταβολισμό του σακχάρου είναι διπλή. Αφενός λειτουργεί σαν συμπαράγοντας στο σύστημα μεταφοράς του σακχάρου, αφετέρου εμπλέκεται στους μηχανισμούς της οξείδωσης του. Σε περίπτωση παρατεταμένης υπεργλυκαιμίας , η αποβολή μαγνησίου από τα ούρα είναι αυξημένη. Για αυτό το λόγο οι διαβητικοί έχουν χαμηλά επίπεδα μαγνησίου. Για την αποκατάσταση των επιπέδων συνιστάται η χορήγηση 3 γραμμαρίων την ημέρα.
Μαγγάνιο: το μαγγάνιο συμμετέχει σε πολλές ενζυματικές αντιδράσεις. Παρατηρείται αύξηση σε έμφραγμα του μυοκαρδίου και σε καταστάσεις αθηρωμάτωσης. Στους διαβητικούς αυξάνονται τα επίπεδα του μαγγανίου, ιδιαίτερα σε αυτούς που παρουσιάζουν μακροαγγειακές επιπλοκές.
Σελήνιο: είναι σημαντικό αντιοξειδωτικό συστατικό το οποίο έχουν ανάγκη οι διαβητικοί και η προτεινόμενη δόση είναι 70 mg για τους άνδρες και 55 mg για τις γυναίκες την ημέρα.
Πηγή: iator.gr
