Η δημιουργία νανοστέντ από πολυμερή βιοαποικοδομήσιμα υλικά, τα οποία θα απελευθερώνουν βαθμιαία και ελεγχόμενα το φάρμακο, ενώ παράλληλα θα διασπώνται και θα εξαφανίζονται με το πέρασμα του χρόνου, αποτελεί το στόχο τριετούς ερευνητικού προγράμματος Nanocardio που θα αρχίσει σε λίγες ημέρες στο Εργαστήριο Νανοτεχνολογίας LTFN του τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ.
Όπως εξήγησε στο ΑΜΠΕ η επιστημονικά υπεύθυνη του προγράμματος καρδιολόγος Βαρβάρα Καραγκιοζάκη το πρόβλημα με τα επικαλυμμένα στεντ, που χρησιμοποιούνται σήμερα για την αντιμετώπιση της αθηρωματικής νόσου με τη διάνοιξη των αγγείων, είναι ότι απελευθερώνουν απότομα και σε μεγάλες ποσότητες το φάρμακο.
Αυτό μπορεί να έχει ως συνέπεια μετά από ένα διάστημα να παρουσιαστεί ξανά στένωση των αρτηριών και να πάθει ο ασθενής έμφραγμα. Αυτά τα στεντ δεν αφαιρούνται και θα πρέπει ο ασθενής θα κάνει ξανά αγγειοπλαστική.
«Τα νανοστέντ που θέλουμε να δημιουργήσουμε με τη χρήση της νανοτεχνολογίας θα είναι από βιοαποικοδομήσιμα υλικά τα οποία θα απελευθερώνουν βαθμιαία και ελεγχόμενα το φάρμακο και έτσι θα έχουμε καλύτερη αντιμετώπιση των στενώσεων των αγγείων από την αθηρωματική πλάκα. Παράλληλα όμως το νανοστέντ θα βιοαποικοδομείται, δηλαδή μετά από ένα διάστημα 2-3 χρόνων θα παύει να υπάρχει στον οργανισμό και θα τοποθετείται ένα νέο» ανέφερε η κ Καραγκιοζάκη.
Πέρα όμως από τη δημιουργία των νανοστέντ οι επιστήμονες στρέφονται και στη δημιουργία των theranostic νανοσωματιδίων τα οποία θα έχουν θεραπευτικές και ταυτόχρονα διαγνωστικές ιδιότητες.
«Προσπαθούμε να φτιάξουμε φάρμακα τα οποία θα χορηγούνται ενδοφλέβια, θα έχουν θεραπευτικό αποτέλεσμα ενώ θα μπορούν με τη χρήση μαγνητικής τομογραφίας να απεικονίζονται και έτσι ταυτόχρονα με τη θεραπεία να κάνουμε και διάγνωση. Εμείς σε συνεργασία με το τμήμα Φαρμακευτικής του ΑΠΘ ξεκινήσαμε φέτος τη δημιουργία τέτοιων φαρμάκων τα οποία μεταφέρονται μέσω νανοσωματιδίων και απελευθερώνονται επιδρώντας στα αιμοπετάλια προκειμένου να εμποδιστεί η θρόμβωση» εξήγησε η κ Καραγκιοζάκη.
Ένα από τα θέματα που απασχολούν τους επιστήμονες είναι η νανοτοξικότητα των φαρμάκων τα οποία μεταφέρονται στον οργανισμό με νανοσωματίδια.
Όπως αναφέρει η κ Καραγκιοζάκη τα νανοσωματίδια όταν το μέγεθός τους είναι μικρότερο από 10 νανόμετρα μπορεί να μπουν μέσα στα κύτταρα και να προκαλέσουν μεταλλάξεις. «Για να το αποφύγουμε αυτό χρησιμοποιούμε βιοαποικοδομήσιμα υλικά τα οποία διασπώνται ενώ φροντίζουμε τα φάρμακα αυτά να μεταφέρονται με νανοσωματίδα που έχουν μέγεθος 100 νανομέτρων. Το θέμα της νανοτοξικότητας έχει να κάνει με τη χημεία και με το μέγεθος των νανοσωματιδίων» πρόσθεσε η κ Καραγκιοζάκη
