Όσοι γίνονται μεν εθελοντές, αλλά τα κίνητρά τους είναι πιο εγωκεντρικά, δηλαδή το κάνουν για να νιώσουν καλύτερα κυρίως οι ίδιοι, δεν έχουν καμία ωφέλεια από άποψη προσδόκιμου ζωής.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Σάρα Κόνραθ του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό ψυχικής υγείας «Health Psychology» του Αμερικανικού Ψυχολογικού Συλλόγου, μελέτησαν ένα τυχαίο δείγμα περίπου 10.300 ανδρών και γυναικών.
Οι επιστήμονες κατέταξαν τα άτομα ανάλογα με το πόσο είχαν προσφερθεί για εθελοντές κατά την τελευταία δεκαετία και, έπειτα, συσχέτισαν τη διάθεση και τα κίνητρα για εθελοντισμό με την σωματική υγεία των ανθρώπων και με τον χρόνο του θανάτου τους.
Διαπιστώθηκε ότι όσοι είχαν υπάρξει για περισσότερο χρονικό διάστημα εθελοντές και μάλιστα με καθαρά αλτρουιστικά κίνητρα, εμφάνισαν συνολικά ως ομάδα μικρότερο ποσοστό θνησιμότητας σε σχέση με όσους δεν είχαν υιοθετήσει τον εθελοντισμό στη ζωή τους.
Το 4,3% των 2.384 μη εθελοντών είχαν πεθάνει μετά από μια τετραετία έναντι μόλις 1,6% των αλτρουιστών εθελοντών.
Όμως όσοι είχαν δηλώσει ότι είχαν δραστηριοποιηθεί μεν εθελοντικά, αλλά παραδέχτηκαν ότι το έκαναν κυρίως για την προσωπική τους ευχαρίστηση και όχι για να βοηθήσουν άλλους, αυτοί εμφάνισαν ίδιο σχεδόν ποσοστό θνησιμότητας (4%) με τους μη εθελοντές.
Οι «εγωκεντρικοί» εθελοντές είχαν δηλώσει ότι κάνουν εθελοντισμό επειδή «τους βοηθάει να δραπετεύσουν από τα δικά τους προβλήματα» ή επειδή «τους κάνει να νιώθουν καλύτερα για τον ίδιο τους τον εαυτό».
Αντίθετα, οι αλτρουιστές δήλωσαν πρωτίστως ότι γίνονται εθελοντές «επειδή είναι σημαντικό να βοηθάμε τους άλλους».
Προηγούμενες έρευνες εξάλλου έχουν δείξει ότι οι αλτρουιστές εθελοντές, ιδίως οι άνδρες, έχουν και άλλα «τυχερά», όπως ότι ανεβαίνουν στα μάτια των γυναικών και αυξάνει η ελκυστικότητά τους.
