Οι άνθρωποι υπέφεραν στην οδύσσειά τους να αγγίξουν το τέλειο ήδη από την αρχαιότητα.
Οι αρχαίες Αιγύπτιες, για παράδειγμα, έβαφαν τα μάτια τους με σκιές που περιείχαν χαλκό και μόλυβδο.
Έλληνες και Ρωμαίοι άπλωναν κοπριά στο πρόσωπό τους και τη χρησιμοποιούσαν ακόμα και στο λουτρό τους, εγκαινιάζοντας έτσι μια μακραίωνη παράδοση χρήσης ζωικών περιττωμάτων που παραμένει ακόμα και σήμερα δημοφιλής σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, όπως στην Ιαπωνία.
Ιστορικά μιλώντας, ο άνθρωπος έπαιρνε διαχρονικά μεγάλα ρίσκα για να εναρμονιστεί με τα εκάστοτε πρότυπα ομορφιάς και όρια στο πάθος του δεν γνώριζε, καταστρέφοντας σώμα και οργανισμό στην πορεία.
Μιλάμε για διαβόητες και επικίνδυνες μεθόδους ομορφιάς δηλαδή όπως…
Κατανάλωση αρσενικού
Την ώρα που η παραδοσιακή χρήση του αρσενικού ήταν να ξεπαστρεύει πολιτικούς αντιπάλους και αντίζηλους στο διάβα της ιστορίας, υπήρχαν και άνθρωποι που έπιναν το δηλητήριο οικειοθελώς! Ήταν στα μέσα του 19ου αιώνα όταν οι Αυστριακοί της Στίρια δηλητηριάζονταν με αρσενικό: οι ορεσίβιοι αγρότες, που ονομάστηκαν εύγλωττα «τοξικοφάγοι», ξεκινούσαν με απειροελάχιστες δόσεις του εξαιρετικά δραστικού δηλητηρίου και αύξαναν σταδιακά τη δοσολογία, γινόμενοι ολοένα και πιο ανθεκτικοί. Το αρσενικό ανανέωνε λέει την επιδερμίδα και έκανε την αναπνοή ευκολότερη πάνω στα βουνά. Πισωγύρισμα μάλιστα δεν υπήρχε, καθώς αν το έκοβες βίωνες σπασμούς, πόνους και άλλα τέτοια υπέροχα. Η πρακτική γενικεύτηκε μάλιστα και πολλοί Ευρωπαίοι την υιοθέτησαν ως μέσο ομορφιάς πια. Ο James Johnston και «Η Χημεία της Καθημερινότητάς» του συνέβαλε τα μέγιστα στην εξάπλωση της κατάποσης αρσενικού για κοσμητικούς λόγους. Οι χρήστες του αρσενικού είτε απογαλακτίζονταν σταδιακά από το δηλητήριο είτε πέθαιναν αναπάντεχα από περιπλοκές του επικίνδυνου σπορ…
Ακτινογραφίες κατά της τριχοφυΐας
Ο Ρέντγκεν εφηύρε την ακτινογραφία το 1895 και σύντομα ο αυστριακός γιατρός Leopold Freund παρατήρησε ότι οι ακτίνες Χ έκαναν τις τρίχες των ανθρώπων να πέφτουν. Δεν του πήρε πολύ λοιπόν να τις προτείνει ως μέθοδο αποτρίχωσης (θεραπεία κατά της υπερτρίχωσης, για να είμαστε ακριβείς)! Μετά ήρθε έτερος γιατρός, ο Dr. Albert Geyser, ο οποίος αγκάλιασε τη θεραπευτική παρέμβαση ολόψυχα, παρά το γεγονός ότι έχασε τα δάχτυλα του αριστερού χεριού του από την καταστρεπτική δράση της ακτινοβολίας! Ο Geyser δημιούργησε λοιπόν τον Σωλήνα Κορνέλ, που χρησιμοποιούσε «light» εκδοχή των ακτινών Χ, και ίδρυσε κατόπιν την Tricho Sales Corporation για να εκμεταλλευτεί εμπορικά την πατέντα του. Το 1915, σε προωθητικό άρθρο του, ο γιατρός ισχυριζόταν ότι δεν χρειαζόταν «καμία μέθοδος προστασίας, είτε για τον ασθενή είτε για τον χειριστή». Νοίκιαζε πλέον τις μηχανές του σε σαλόνια ομορφιάς και εκπαίδευε προσωπικά τους χειριστές του μηχανήματος που είπε «Tricho System». Οι μακροχρόνιες συνέπειες της μεθόδου του έγιναν κάποια στιγμή πασιφανείς: το δέρμα των ασθενών παραμορφωνόταν από την υπερέκθεση στην ακτινοβολία, με τις δερματικές παθήσεις, τα έλκη και τον καρκίνο να είναι πια σε ημερήσια διάταξη. Μέχρι και τα μέσα του 20ού αιώνα κυκλοφορούσε η διαβόητη συσκευή στα σαλόνια ομορφιάς της Δύσης και καμία κυβέρνηση δεν πήρε ποτέ μέτρα. Ήταν οι προσωπικές ιστορίες φρίκης που δημοσιεύονταν στον Τύπο που έστειλαν τη μέθοδο του γιατρού Geyser στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…
Μολυσμένες περούκες
Όπως ξέρουμε, οι εξωφρενικές και ογκώδεις περούκες έγιναν πολύ της μόδας στον 19ο αιώνα. Όσο πιο περίπλοκη η περούκα, τόσο πιο όμορφος ο κάτοχός της, και ήταν αυτό ακριβώς το μοτίβο που επικρατούσε στην αριστοκρατία της Ευρώπης, που κολάκευε τον εαυτό της με επιδεικτικά ρούχα και φαντασμαγορικές περούκες. Μέχρι και λαρδί χρησιμοποιήθηκε για να ασφαλίζει την περούκα στη θέση της, τόσο μεγάλες έφτασαν να γίνουν. Οι περίτεχνες περούκες προσαρμόζονταν πάνω στα μαλλιά και τις φορούσαν για πολύ καιρό, με το λαρδί να μένει πάνω και να μαγνητίζει τα τρωκτικά του καιρού, αλλά και ψείρες και άλλους μικροοργανισμούς. Υπήρχαν και κυρίες της καλής κοινωνίας που ξάπλωναν στο κρεβάτι με κλουβιά γύρω από το κεφάλι τους, ώστε να προστατευτούν από τις επιδρομές των ποντικών! Δεν διέθεταν όμως όλοι κλουβιά περούκας και δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο οι περούκες να λειτουργούν ως φορητό σπίτι για τα τρωκτικά. Καταλαβαίνετε πού πάει το πράγμα, καθώς περούκες φορούσαν τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες και τα ποντίκια καραδοκούσαν συνεχώς. Και σαν να μην έφταναν οι μολύνσεις και οι ασθένειες, το βάρος της περούκας προκαλούσε φλεγμονές στους κροτάφους…
Ταινίες για αδυνάτισμα
Ήταν στη διάρκεια της βικτοριανής εποχής, εκεί στις αρχές του 20ού αιώνα, που η αγορά άρχισε να διαφημίζει μια νέα μέθοδο αδυνατίσματος: το σκουλήκι-ταινία! Η ταινία θα τρεφόταν από τα αποφάγια του ξενιστή και ο άνθρωπος θα έχανε έτσι μπόλικα παραπανίσια κιλά χωρίς να υποβάλλεται σε εξαντλητικές δίαιτες! Αυτό που δεν έλεγαν βέβαια οι διαφημιστές ήταν ότι η ταινία έφτανε σε μήκος πολλών μέτρων και προκαλούσε προβλήματα από απλούς πονοκεφάλους μέχρι και άνοια! Με τη διάρροια και τον εμετό να είναι φυσικά στην καθημερινή ατζέντα. Αντιπαρασιτικό χάπι χορηγούνταν πλέον σε μικρές δόσεις, ώστε να περισταλούν τα συμπτώματα αλλά να μην πειραχτεί το σκουλήκι…
Κοσμητική μολυβδίαση
Η ιστορία της χρήσης του μολύβδου χρονολογείται από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, με το επικίνδυνο μέταλλο να έχει χρησιμοποιηθεί όπως ξέρουμε παντού, από αγωγούς μέχρι και αγγεία υγρών. Οι ειδικοί ισχυρίζονται μάλιστα ότι η δηλητηρίαση από μόλυβδο ήταν εκτεταμένη και συνέβαλε στην παιδική θνησιμότητα αλλά και την υπογεννητικότητα. Αν και η χρήση του έγινε δημοφιλέστατη κατά την ελισαβετιανή εποχή του 16ου αιώνα, όταν οι γυναίκες τον αναμείγνυαν με ξύδι ώστε να φτιάξουν τα «Πνεύματα του Κρόνου», ένα λευκαντικό επιδερμίδας, καθώς το πάλλευκο δέρμα ήταν την εποχή εκείνη η απόλυτη ενσάρκωση του κάλλους. Σύντομα το μείγμα περιείχε και ασπράδια αυγών, ώστε να γίνει ακόμα πιο εκτυφλωτικό το λευκό. Ακόμα και στις αρχές του 20ού αιώνα βρέφη από την Κίνα και την Ιαπωνία πέθαιναν δηλητηριαζόμενα από τον κοσμητικό μόλυβδο που φορούσαν οι μητέρες τους. Ο μόλυβδος απορροφάται από το δέρμα και προκαλεί πλειάδα συμπτωμάτων, από απώλεια μαλλιών και βάρους μέχρι εγκεφαλικές βλάβες, καταστροφή ζωτικών οργάνων και παράλυση…
Σταγόνες μπελαντόνας
Η Atropa belladonna, η λατινική ονομασία του ασυνήθιστου φυτού, πήρε το όνομά της από τη μοίρα Άτροπο της ελληνικής μυθολογίας, αυτή που έκοβε το νήμα της ζωής. Η μπελαντόνα έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά ως γιατρικό, παραισθησιόγονο και δηλητήριο φυσικά, αν και γνώρισε πρωτοφανή χρήση όταν οι κυρίες της ισπανικής και ιταλικής αριστοκρατίας άρχισαν να χρησιμοποιούν τον χυμό του φυτού -ο οποίος περιέχει ατροπίνη-, διαλυμένο στο νερό, για να διαστείλουν τις κόρες των ματιών τους ώστε να δείχνουν πιο μυστηριακές και όμορφες! Ήταν οι Ενετοί που τη λάτρεψαν πρώτοι για το ονειρικό εφέ που προκαλούσε στα μάτια, απ’ όπου έλκει εξάλλου και την ονομασία της. Οι μεγάλες κόρες του ματιού θεωρούνταν κατά την Ιταλική Αναγέννηση δείγμα ομορφιάς, αν και το κάλλος ερχόταν με μεγάλο προσωπικό κόστος, καθώς η τύφλωση μόνο σπάνια δεν ήταν από τη χρήση της δηλητηριώδους ατροπίνης…
Κορσέδες
Ο κορσές χρησιμοποιήθηκε ευρέως για να δίνει νέο σχήμα στον γυναικείο κορμό, παρά την επιζήμια δράση του στην υγεία. Η σωματική πίεση προκαλούσε δυσκοιλιότητα και καταστροφή ζωτικών οργάνων, την ίδια ώρα που η δυσκολία στην αναπνοή επέφερε ναυτία και λιποθυμίες. Αν και η μεγαλύτερη ζημιά γινόταν στους μυς της πλάτης, οι οποίοι εξασθενούσαν από τη χρόνια χρήση του κορσέ. Κι όλα αυτά για να αποκτήσει η γυναίκα μέση-δαχτυλίδι, σε ένα πρότυπο ομορφιάς που συνεχίστηκε μέχρι και τα νεότερα χρόνια…
Προσθετική στήθους
Το πρώτο επίθεμα σιλικόνης εμφυτεύτηκε στο Χιούστον του Τέξας το 1962 και πλέον η αυξητική στήθους είναι η δεύτερη δημοφιλέστερη κοσμητική παρέμβαση παγκοσμίως. Οι χώρες που κατέχουν την πρωτιά στη σιλικόνη είναι οι ΗΠΑ, η Βραζιλία, η Κίνα και η Ιταλία. Πέρα από τους γνώριμους κινδύνους που κάθε χειρουργείο ενέχει, η προσθετική στήθους μετρά τα δικά της ρίσκα, όπως ατροφία των ιστών του μαστού, αλλαγές στην ευαισθησία του στήθους, ασυμμετρία και παραμορφώσεις. Σε σπάνιες περιπτώσεις, τα εμφυτεύματα έχουν ενοχοποιηθεί ακόμα και για καρκίνο του μαστού…
