Το μέγεθος των άκρων του σώματος μπορεί ακόμα και να τετραπλασιαστεί. Αν η αιτία δεν είναι το πολύ φαγητό ή η απουσία σωματικής… άσκησης τότε θα πρέπει να αναζητήσετε άλλες αιτίες, καθώς είναι πιθανόν να είναι λεμφοιδήματα. Σε πολλές περιπτώσεις η ασθένεια προκαλεί δυσπλασία κυρίως στα κάτω άκρα, τα οποία διογκώνονται και είναι δυσανάλογα μεγάλα σε σύγκριση με το πάνω μέρος του σώματος.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα υγείας που απασχολούν εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, γιατί είναι μία ασθένεια και όχι για ένα απλό σύμπτωμα, η οποία – ιδίως στις βιομηχανικές χώρες – συνήθως αποτελεί επακόλουθο θεραπειών κατά του καρκίνου, όπως είναι η αφαίρεση των λεμφαδένων (λεμφαδενεκτομή) και η ακτινοθεραπεία.
Πρόκειται για μια δυσλειτουργία του ευαίσθητου λεμφικού συστήματος. Η κατακράτηση του ιστικού υγρού, το οποίο συγκεντρώνεται στα κύτταρα, δεν επιτρέπει στους λεμφαδένες να λειτουργήσουν σωστά. Το σώμα μας δηλαδή διαθέτει ένα δίκτυο λεμφικών αγγείων και αδένων, που περιέχουν λέμφο- ένα διαυγές υγρό, το οποίο περιέχει πρωτεΐνες, άλατα και νερό και παίζει ρόλο στην προστασία του οργανισμού από τις λοιμώξεις. Το λεμφοίδημα είναι η μη φυσιολογική συσσώρευση της λέμφου στους ιστούς. Η συσσώρευση αυτή προκαλεί διόγκωση (οίδημα), χρόνια φλεγμονή και σκλήρυνση (ίνωση) των επηρεαζόμενων μαλακών ιστών.
Όταν αρχίζει να αναπτύσσεται το λεμφοίδημα, ο πάσχων μπορεί να αισθάνεται ότι το χέρι ή το πόδι του είναι βαρύ, ενώ νιώθει και ένα αίσθημα σφιξίματος. Σταδιακά αρχίζει να μειώνεται η κινητικότητα ή η ευλυγισία, ενώ κάποια στιγμή μπορεί να διαπιστώσει ότι δεν χωράει το χέρι του να περάσει από το μανίκι ή ότι τον σφίγγουν οι κάλτσες του παρ’ ότι δεν έχει παχύνει. Όλα αυτά οφείλονται στο ότι, καθώς συσσωρεύεται η λέμφος στους ιστούς, αυξάνεται προοδευτικά ο όγκος του προσβεβλημένου μέλους.
Άλλες ενδείξεις του λεμφοιδήματος είναι η έλλειψη πόνου ή αιματώματος, η σκλήρυνση των μαλακών ιστών του χεριού ή του ποδιού και πιθανές αλλαγές στην επιδερμίδα .Οι υπόνοιες για την ύπαρξη του λεμφοιδήματος συνήθως αρχίζουν όταν ο ασθενής αναπτύσσει ένα οίδημα, που διαρκεί επί περισσότερο από 1 ή 2 εβδομάδες. Όταν γίνει η διάγνωση, ο ασθενής μπορεί να υποβληθεί σε θεραπεία για να ελαττωθεί η διόγκωση, να αποτραπεί η επιδείνωσή της, να μειωθεί ο κίνδυνος λοίμωξης, να βελτιωθεί η λειτουργικότητα του μέλους και, βεβαίως, να βελτιωθεί η εμφάνισή του από αισθητικής άποψης. Σκοπός να αποκατασταθεί εν μέρει η λειτουργία των λεμφαδένων, διότι η ασθένεια είναι χρόνια και πλήττει ανεξάρτητα από την ηλικιακή ομάδα του ασθενούς.
Στην Ασία, την Αφρική και σε περιοχές της Νότιας Αμερικής πολλοί άνθρωποι πάσχουν από λεμφική φιλαρίαση. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με δυσλειτουργία των λεμφαδένων. Σε αντίθεση, όμως, με τα λεμφοιδήματα που παρατηρούνται στις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, η φιλαρίαση είναι σε αυτές τις περιοχές του πλανήτη αποτέλεσμα μόλυνσης, μιας και μεταδίδεται μέσω εντόμων.
